23. De allerlaatste monsterrit
Na het weerzien in Gramsbergen van vele bekenden, het feestgewoel en de culinaire hoogstandjes patat oorlog en frikadel speciaal, waar we ons 14 maanden op hadden verheugd, konden we van start voor de allerlaatste kilometers naar Wapserdam. We pakten niet de snelste en kortste weg, maar een omweg via Zwolle, Apeldoorn en weer terug. We moesten namelijk nog een aantal kraamvisites afwerken, ook al was één van de kleintjes al weer bijna 13 maanden oud.
Dat Nederland een land van regeltjes is, dat wisten we al. Maar dat we er al zo snel na aankomst in het kikkerlandje mee geconfronteerd werden, dat ondervonden we al na zo’n 25 km nadat we Gramsbergen hadden verlaten. Bij de stuw van Junne, vlak voor Ommen, werden we tegengehouden door een uitvoerder. Hij trok zojuist een rood-witte lint voor ons langs om het pad over de stuw af te zetten voor een kraan, die enkele werkzaamheden moest uitvoeren. Op de vraag van Olaf, of hij voor ons nog een uitzondering wilde maken, kregen we een hele riedel van regels naar ons toe geslingerd. Het kwam er op neer dat het Arbo-technisch niet verantwoord was om ons door te laten. Er zat niets anders op dan om te fietsen langs de saaie N34. Het is weer Nederland op z’n smalst.
We vermaakten ons verder prima de laatste week en lieten ons weer lekker verwennen door onze vrienden. We waren diep onder de indruk hoe deze vrienden het huishouden regelden met daarnaast drukke banen en het opvoeden van de kinderen. In onze ogen zag het er allemaal zeer gestresst uit. Met kind op de arm het eten voorbereiden en de andere bezig houden tijdens het telefoneren, leek het alsof ze aan het jongleren waren, waarbij ze 10 ballen in de lucht moesten houden. Maar wat wil je ook, als je net met z’n tweetjes heerlijk relaxt de wereld hebt rond gefietst dan komt het allemaal wat onwennig over. We werden deze dagen in ieder geval mooi klaar gestoomd om weer kennis te maken met de wereld van beleidsregels, stress, klaagzang en vreselijke onzin televisie, waar Nederlanders erg goed in zijn.
Acht september was de dag dat we rond vijf uur de huissleutel ronddraaiden in het sleutelgat van ons stulpje. We hadden niets aangekondigd bij de buren, dus de fanfare, draaiorgel en het welkomstcomité waren gelukkig achterwege gebleven. De enige verplichting die we hadden, was om 6 uur in de plaatselijke stamkroeg te zijn. Dus snel douchen zonder een muntje in een apparaat te gooien – wat een heerlijkheid – de bedden opmaken, snel de buurtjes gedag zeggen en op naar een Hertog Jan van Ruud en Annie’s lekkerste en dikste frieten van Nederland. Een mooie afsluiting van een lange reis.
Een reis die ruim 14 maanden geleden startte in het drukke Europa met de eerste pittige heuvels van Zuidwest Engeland en Wales, de zonnige Kanaaleilanden, en het groene Ierland met veel live muziek en heerlijke Guiness. De reis die ons verder leidde langs de ruige Rockies in Canada en de Verenigde Staten. Waar we zweefden over de prachtige goudgele prairies van Montana en Wyoming. Een rit via de overweldigende natuurwonderen in de Nationale Parken als Yellowstone, Bryce Canyon en Canyonlands en die vervolgde door de in herfstkleuren getinte wijngebieden van Napa Valley in Noord Californië. Een land waar we niet alleen vriendelijke en gastvrije plattelanders mochten ontmoeten, maar ook de jongens van U2 in Las Vegas. Een machtig land die we zeer zeker nog een keer willen bezoeken.
Een reis die ons verder bracht naar het uiterste zuiden van het Amerikaanse continent: Vuurland en waar we rond de jaarwisseling het Patagonische meren- en vulkanengebied verkenden. Maar waar ook de problemen begonnen met fietsen. De gierende wind op de pampa’s en de enorme wekenlange hitte van boven de veertig graden met af en toe extreem veel regenval in midden en Noord Argentinië bracht ons hoofdbrekens. Maar al liftend met bus, trucks en auto konden we Chileens grondgebied op tijd bereiken voor het vervolg naar het mysterieuze en adembenemende Paaseiland.
Ook de bloemenpracht op de paradijselijke eilanden van Frans Polynesië en het vogelparadijs van Tasmanië en Australië staan in ons geheugen gegrift. De kangoeroes, wallabies, koalabeertjes en andere dieren, die nergens anders ter wereld voorkomen dan alleen in Aussie, konden ons niet overtuigen om de volledige 3 maanden in, het voor fietsers, saaie Australië vol te maken. We vertrokken eerder naar het altijd aanlokkelijke Nieuw Zeeland om het fietsen af te wisselen voor wat winterse activiteiten.
We hebben op onze reis veel beleefd, vele uitnodigingen aanvaard, bijzondere vervelende, gekke maar vooral ontzettend veel leuke spontane mensen leren kennen. Mensen die je een avond als buren op de camping, spreekt, maar ook zo maar mensen die je spreekt achter een kassa in de winkel en die zomaar 5 minuten vrij maakt voor jou, ondanks dat er een lange rij staat. Probeer dat maar eens in Nederland!
Niet alleen deze contacten, maar ook de bezoekjes van familie en vrienden in Canada, Patagonië en Rome, is deze reis een reis geworden zoals we het ons hadden voorgesteld. We hebben alles gezien wat op ons verlanglijstje stond. We kunnen niks anders zeggen, dan dat we erg gelukkig zijn. We hebben geen moment spijt van de beslissing die we destijds hebben genomen. We zijn vele ervaringen rijker geworden en dat neemt niemand meer van ons af.
Nu nog acclimatiseren, onkruid wieden, de belastingdienst te vriend houden, verdiepen in de basiszorgverzekering en andere ‘leuke’ karweitjes. Voor Zwaantje houdt het ‘vrije leven’ per 1 oktober op. Ze kan weer aan de slag bij haar oude baas TKP Pensioen (AEGON). En dat is goed nieuws, want dan kan er eindelijk weer eens wat geld gestort worden op de bankrekening in plaats van alleen maar ‘af’, ‘af’ en nog eens ‘af’.
Antwoorden op de meeste vragen die ons gesteld worden:
- Aantal afgelegde kilometers : 36.000 (exclusief boot- en vliegmijlen,
inclusief 12.000 km op de fiets)
- Pechgevallen met de fiets : 9 lekke banden (sinds Argentinië
geen lek meer gereden), 2 kapotte
spaken en kettingen, twee zadels,
versnellingskabels,
zadelklem, trapper, achternaaf en
kapotte lagers van het BOB-wieltje.
- Aantal geschoten foto’s : 7.838
- Mooiste fietskilometers : Verenigde Staten
- Hoogtepunten : Nationaal Park Yellowstone, Bryce
Canyon en Canyonlands, maar ook
skiën op Mount Hutt in Nieuw Zeeland,
zwemmen met mantaroggen op Bora
Bora, het fascinerende Paaseiland en
nog zoveel meer.
- Minder mooie fietskilometers : Tasmanië.
- Dieptepunt : Geen enkele; elk ‘dieptepunt’ heeft
namelijk ook iets positiefs en een bijkomend voordeel: je steekt er vaak nog wat van op.
- Goedkoopste land : Argentinië, door de lage peso en lage kosten voor levensonderhoud.
- Duurste land : Ondanks de lage dollar: Nieuw Zeeland. Mede door extra kosten voor autohuur, overnachtingen onder dak, skihuur en skipassen.
- Gevaarlijkste moment : Bevangen door de hitte in Midden Argentinië
- Vreemdste maaltijd : Lamavlees van de BBQ op 3.500m hoogte in Noord Chili (erg lekker!)
- Lekkerst gegeten : Vispizza in The Bench in St. Davids (Wales)
- Het meest gemist : Olaf: vrienden
Zwanet: Hollandse vette hap en stampotten met appelmoes
- Niet gemist : Televisie, mobiele telefoon, en de afgezaagde reactie: “Hoe is het met je.........druk hé!”
REIZEN
Er is en wordt veel geschreven over reizen. Iets waar we inmiddels wel enige ervaring mee hebben.
Reizen is totaal anders dan even voor een aantal weken op vakantie gaan. Het lang onderweg zijn, is dan ook zeker niet geschikt voor iedereen. Vele ‘reizigers’ zijn we tegengekomen, die een zeer strakke planning hadden en alle accommodaties en uitjes van tevoren hadden vastgelegd. Als één dag in de soep liep, begon de paniek te komen en zaten ze met hun handen in hun haar. Bij het reizen plan je in grote lijnen en is het doel niet de eindbestemming, maar de reis er naar toe!
Velen ook hadden heimwee, waar wij overigens geen last van hadden. In plaats van de reis te onderbreken en je hart volgen, vielen ze ons en medereizigers lastig met verhalen over het thuisfront, etc. Voor ons waren de foto’s op onze laptop en het skypen (een wereldse uitvinding, tegenwoordig ook met beeld) een goede uitkomst om herinneringen op te halen en in contact met ze te blijven.
Velen hebben ons de vraag gesteld: “Hoe hielden jullie het uit om 24 uur per dag samen te zijn?” Nou is die 24 uur een beetje overdreven, want we sliepen gemiddeld zo’n 9 tot 10 uur per dag. Dus die trekken we er al vanaf. Dan hebben we nog de dagelijkse toiletbezoeken en de douche, die je liever niet met z’n tweeën wilt doen: is weer een klein uurtje. En verder fietsten we bijna nooit naast elkaar, maar achter elkaar. Waar vaak tientallen tot soms honderden meters tussen zaten: zijn ook weer een 6-tal uren per dag. De tijd dat we echt bij elkaar op de lip zaten, viel dus reuze mee.
Over het algemeen was de rolverdeling tijdens de reis goed in balans, dit kon ook niet anders met bijna 22 jaar ervaring.
Een ieder richtte zich op zijn/haar specialiteit:
Olaf was tijdens de reis de communicatiespecialist, onderhandelaar, organisator, monteur en een hele goede ‘chef’ kok.
Zwanet voelde zich prima thuis in de budgetbewaking, boekhouding, planning, voorbereiding en nam enkele huishoudelijke taken voor zich. Als fotografe en tekstschrijfster kon ze zich helemaal uitleven, maar Olaf legde vaak de laatste hand eraan en was naast de vele baantjes die hij had ook nog eens eindregisseur.
Niet alleen fietsen en de vele taken die we ons zelf oplegden, kunnen vermoeiend zijn, ook het reizen op zich kan soms zwaar zijn. De rustdagen die we inlasten, waren dan ook niet alleen bestemd om de beenspieren rust te geven, maar meer om alle indrukken te verwerken en op te slaan. We hadden ze ook nodig om gewoon een keer iets anders te doen dan alleen fietsen. Zoals een etentje buiten de deur, een cafébezoek, een film pakken, een puzzeltje maken, wandelen of gewoon even lekker niks doen. Iets wat je thuis ook doet. Maar boeken lezen was toch wel één van de goedkoopste manieren om jezelf ontspannend ‘bezig’ te houden. Veel reizigers lieten boeken achter of ruilden deze voor andere, waar wij ook flink gebruik van hebben gemaakt.
Wat mensen tijdens het reizen wel niet laten liggen of verliezen: het is veel en het zijn niet alleen boeken, soms zitten er dure spullen tussen. Zo vonden wij op onze reis op straat een Zwitsers zakmes, zakken/tassen met vers ingekochte etenswaren (door de snelheid uit de laadbak gewaaid?!?), goedwerkende pennen en aanstekers, heel veel gereedschap wat te zwaar was om mee te nemen, kleding (waaronder een onderbroek gevonden in een wasruimte en die na een wasbeurt nog steeds door Zwaantje wordt gedragen). We vonden diverse mobiele telefoons onderweg, waarvan er één nog werkend was. Met de gevonden telefoon in Nieuw Zeeland probeerden we via de bellijst er achter te komen wie de eigenaar was. We klikten op “mom’s home”, moet altijd lukken, dachten we. Blijkt dat we verbinding hadden met een ‘mom’ uit Zuid Afrika en zij niet precies wist waar haar zoon was. Achterlaten bij de politie is dan nog de enige optie.
Van collega-fietsers hoorden we regelmatig dat men iets had vergeten: een GPS, een fotocamera, fietsgereedschap en zo veel meer. Doodzonde!
Voor ons viel de schade reuze mee. Mede door Olaf’s dubbele check bij het verlaten van een plek, hadden we alleen onze versleten tandenborstel met tandpasta over het hoofd gezien.
Wij hebben reizen ervaren als een fantastisch middel om ons blik te verruimen. Je gaat de kleine dingen in het leven meer waarderen: vrijheid en gezelschap bijvoorbeeld, maar ook een echte matras of een schone warme douche. Eten en drinkwater werd zo min mogelijk weggegooid. Ook al was het brood soms dagen oud en niet meer lekker en had het drinkwater dezelfde temperatuur als de buitentemperatuur, we aten en dronken het op. Maar ook het geduldig wachten in lange rijen bij de douane en de politiecontroles in Zuid Amerika hebben we niet als vervelend ervaren. We hadden tenslotte alle tijd, dus waarom ongeduldig zijn.
Daarnaast besef je dat de ‘normale’ dingen in het leven erg belangrijk worden, zoals water. Iets waar we dagelijks bij stil stonden. Hadden we genoeg bij ons? Zijn er waterpunten onderweg?
We zagen ook extreme weersomstandigheden aan ons voorbij trekken. Iets waarbij je afvraagt of het te maken heeft met El NIno of zoals de meeste denken door het opwarmen van de aarde. We zijn geen weerspecialisten, maar merken wel dat in elk land wat we hebben bezocht, extreme weertypes hebben waargenomen.
- Ierland: 4 weken op een rij, met uitzondering van 4 regendagen, fantastisch weer. Een land wat bekend staat om grijze luchten en veel neerslag
- Amerika: in de late herfst nog steeds veel te hoge temperaturen in de Sierra Nevada en Noord Californië, waarbij de opening van het skiseizoen in Lake Tahoe zelfs met een aantal weken moest worden uitgesteld.
- Argentinië: wekenlang achtereen temperaturen van boven de 40 graden en ’s nachts boven de 32. Wolkbreuken die zorgden voor flinke overstromingen en ontregeling van de infrastructuur. Zelfs de bevolking had zoiets in geen tijden meegemaakt.
- Australië: de enorme droogte met name in Tasmanië, waarbij het water op rantsoen was. De steeds vaker voorkomende bosbranden op het vaste land.
- Nieuw Zeeland: extreme sneeuwval, sinds 60 jaar, in de Alpen en regenval aan de westkust wat voor flinke wateroverlast zorgde.
- Maar ook Nederland: de zeer lange, koude winter. Het natte voorjaar en de hittegolf in juni/juli en de natste maand in de geschiedenis van midden Europa: augustus, waar wij vanaf Zwitserland ook van mochten meegenieten.
Je begint je dan echt af te vragen, waar leidt dit allemaal heen?
Wij hebben de afgelopen maanden veel over onze reis geschreven en hopelijk hebben jullie een goede indruk gekregen van de voor ons geweldige reis. Dank voor alle belangstelling , mail met nieuwtjes, foto’s, muziek en de verhalen over jullie leven aan het thuisfront.
Dit hebben we erg gewaardeerd!
Tot ziens of horens.
Olaf en Zwanet
Dat Nederland een land van regeltjes is, dat wisten we al. Maar dat we er al zo snel na aankomst in het kikkerlandje mee geconfronteerd werden, dat ondervonden we al na zo’n 25 km nadat we Gramsbergen hadden verlaten. Bij de stuw van Junne, vlak voor Ommen, werden we tegengehouden door een uitvoerder. Hij trok zojuist een rood-witte lint voor ons langs om het pad over de stuw af te zetten voor een kraan, die enkele werkzaamheden moest uitvoeren. Op de vraag van Olaf, of hij voor ons nog een uitzondering wilde maken, kregen we een hele riedel van regels naar ons toe geslingerd. Het kwam er op neer dat het Arbo-technisch niet verantwoord was om ons door te laten. Er zat niets anders op dan om te fietsen langs de saaie N34. Het is weer Nederland op z’n smalst.
We vermaakten ons verder prima de laatste week en lieten ons weer lekker verwennen door onze vrienden. We waren diep onder de indruk hoe deze vrienden het huishouden regelden met daarnaast drukke banen en het opvoeden van de kinderen. In onze ogen zag het er allemaal zeer gestresst uit. Met kind op de arm het eten voorbereiden en de andere bezig houden tijdens het telefoneren, leek het alsof ze aan het jongleren waren, waarbij ze 10 ballen in de lucht moesten houden. Maar wat wil je ook, als je net met z’n tweetjes heerlijk relaxt de wereld hebt rond gefietst dan komt het allemaal wat onwennig over. We werden deze dagen in ieder geval mooi klaar gestoomd om weer kennis te maken met de wereld van beleidsregels, stress, klaagzang en vreselijke onzin televisie, waar Nederlanders erg goed in zijn.
Acht september was de dag dat we rond vijf uur de huissleutel ronddraaiden in het sleutelgat van ons stulpje. We hadden niets aangekondigd bij de buren, dus de fanfare, draaiorgel en het welkomstcomité waren gelukkig achterwege gebleven. De enige verplichting die we hadden, was om 6 uur in de plaatselijke stamkroeg te zijn. Dus snel douchen zonder een muntje in een apparaat te gooien – wat een heerlijkheid – de bedden opmaken, snel de buurtjes gedag zeggen en op naar een Hertog Jan van Ruud en Annie’s lekkerste en dikste frieten van Nederland. Een mooie afsluiting van een lange reis.
Een reis die ruim 14 maanden geleden startte in het drukke Europa met de eerste pittige heuvels van Zuidwest Engeland en Wales, de zonnige Kanaaleilanden, en het groene Ierland met veel live muziek en heerlijke Guiness. De reis die ons verder leidde langs de ruige Rockies in Canada en de Verenigde Staten. Waar we zweefden over de prachtige goudgele prairies van Montana en Wyoming. Een rit via de overweldigende natuurwonderen in de Nationale Parken als Yellowstone, Bryce Canyon en Canyonlands en die vervolgde door de in herfstkleuren getinte wijngebieden van Napa Valley in Noord Californië. Een land waar we niet alleen vriendelijke en gastvrije plattelanders mochten ontmoeten, maar ook de jongens van U2 in Las Vegas. Een machtig land die we zeer zeker nog een keer willen bezoeken.
Een reis die ons verder bracht naar het uiterste zuiden van het Amerikaanse continent: Vuurland en waar we rond de jaarwisseling het Patagonische meren- en vulkanengebied verkenden. Maar waar ook de problemen begonnen met fietsen. De gierende wind op de pampa’s en de enorme wekenlange hitte van boven de veertig graden met af en toe extreem veel regenval in midden en Noord Argentinië bracht ons hoofdbrekens. Maar al liftend met bus, trucks en auto konden we Chileens grondgebied op tijd bereiken voor het vervolg naar het mysterieuze en adembenemende Paaseiland.
Ook de bloemenpracht op de paradijselijke eilanden van Frans Polynesië en het vogelparadijs van Tasmanië en Australië staan in ons geheugen gegrift. De kangoeroes, wallabies, koalabeertjes en andere dieren, die nergens anders ter wereld voorkomen dan alleen in Aussie, konden ons niet overtuigen om de volledige 3 maanden in, het voor fietsers, saaie Australië vol te maken. We vertrokken eerder naar het altijd aanlokkelijke Nieuw Zeeland om het fietsen af te wisselen voor wat winterse activiteiten.
We hebben op onze reis veel beleefd, vele uitnodigingen aanvaard, bijzondere vervelende, gekke maar vooral ontzettend veel leuke spontane mensen leren kennen. Mensen die je een avond als buren op de camping, spreekt, maar ook zo maar mensen die je spreekt achter een kassa in de winkel en die zomaar 5 minuten vrij maakt voor jou, ondanks dat er een lange rij staat. Probeer dat maar eens in Nederland!
Niet alleen deze contacten, maar ook de bezoekjes van familie en vrienden in Canada, Patagonië en Rome, is deze reis een reis geworden zoals we het ons hadden voorgesteld. We hebben alles gezien wat op ons verlanglijstje stond. We kunnen niks anders zeggen, dan dat we erg gelukkig zijn. We hebben geen moment spijt van de beslissing die we destijds hebben genomen. We zijn vele ervaringen rijker geworden en dat neemt niemand meer van ons af.
Nu nog acclimatiseren, onkruid wieden, de belastingdienst te vriend houden, verdiepen in de basiszorgverzekering en andere ‘leuke’ karweitjes. Voor Zwaantje houdt het ‘vrije leven’ per 1 oktober op. Ze kan weer aan de slag bij haar oude baas TKP Pensioen (AEGON). En dat is goed nieuws, want dan kan er eindelijk weer eens wat geld gestort worden op de bankrekening in plaats van alleen maar ‘af’, ‘af’ en nog eens ‘af’.
Antwoorden op de meeste vragen die ons gesteld worden:
- Aantal afgelegde kilometers : 36.000 (exclusief boot- en vliegmijlen,
inclusief 12.000 km op de fiets)
- Pechgevallen met de fiets : 9 lekke banden (sinds Argentinië
geen lek meer gereden), 2 kapotte
spaken en kettingen, twee zadels,
versnellingskabels,
zadelklem, trapper, achternaaf en
kapotte lagers van het BOB-wieltje.
- Aantal geschoten foto’s : 7.838
- Mooiste fietskilometers : Verenigde Staten
- Hoogtepunten : Nationaal Park Yellowstone, Bryce
Canyon en Canyonlands, maar ook
skiën op Mount Hutt in Nieuw Zeeland,
zwemmen met mantaroggen op Bora
Bora, het fascinerende Paaseiland en
nog zoveel meer.
- Minder mooie fietskilometers : Tasmanië.
- Dieptepunt : Geen enkele; elk ‘dieptepunt’ heeft
namelijk ook iets positiefs en een bijkomend voordeel: je steekt er vaak nog wat van op.
- Goedkoopste land : Argentinië, door de lage peso en lage kosten voor levensonderhoud.
- Duurste land : Ondanks de lage dollar: Nieuw Zeeland. Mede door extra kosten voor autohuur, overnachtingen onder dak, skihuur en skipassen.
- Gevaarlijkste moment : Bevangen door de hitte in Midden Argentinië
- Vreemdste maaltijd : Lamavlees van de BBQ op 3.500m hoogte in Noord Chili (erg lekker!)
- Lekkerst gegeten : Vispizza in The Bench in St. Davids (Wales)
- Het meest gemist : Olaf: vrienden
Zwanet: Hollandse vette hap en stampotten met appelmoes
- Niet gemist : Televisie, mobiele telefoon, en de afgezaagde reactie: “Hoe is het met je.........druk hé!”
REIZEN
Er is en wordt veel geschreven over reizen. Iets waar we inmiddels wel enige ervaring mee hebben.
Reizen is totaal anders dan even voor een aantal weken op vakantie gaan. Het lang onderweg zijn, is dan ook zeker niet geschikt voor iedereen. Vele ‘reizigers’ zijn we tegengekomen, die een zeer strakke planning hadden en alle accommodaties en uitjes van tevoren hadden vastgelegd. Als één dag in de soep liep, begon de paniek te komen en zaten ze met hun handen in hun haar. Bij het reizen plan je in grote lijnen en is het doel niet de eindbestemming, maar de reis er naar toe!
Velen ook hadden heimwee, waar wij overigens geen last van hadden. In plaats van de reis te onderbreken en je hart volgen, vielen ze ons en medereizigers lastig met verhalen over het thuisfront, etc. Voor ons waren de foto’s op onze laptop en het skypen (een wereldse uitvinding, tegenwoordig ook met beeld) een goede uitkomst om herinneringen op te halen en in contact met ze te blijven.
Velen hebben ons de vraag gesteld: “Hoe hielden jullie het uit om 24 uur per dag samen te zijn?” Nou is die 24 uur een beetje overdreven, want we sliepen gemiddeld zo’n 9 tot 10 uur per dag. Dus die trekken we er al vanaf. Dan hebben we nog de dagelijkse toiletbezoeken en de douche, die je liever niet met z’n tweeën wilt doen: is weer een klein uurtje. En verder fietsten we bijna nooit naast elkaar, maar achter elkaar. Waar vaak tientallen tot soms honderden meters tussen zaten: zijn ook weer een 6-tal uren per dag. De tijd dat we echt bij elkaar op de lip zaten, viel dus reuze mee.
Over het algemeen was de rolverdeling tijdens de reis goed in balans, dit kon ook niet anders met bijna 22 jaar ervaring.
Een ieder richtte zich op zijn/haar specialiteit:
Olaf was tijdens de reis de communicatiespecialist, onderhandelaar, organisator, monteur en een hele goede ‘chef’ kok.
Zwanet voelde zich prima thuis in de budgetbewaking, boekhouding, planning, voorbereiding en nam enkele huishoudelijke taken voor zich. Als fotografe en tekstschrijfster kon ze zich helemaal uitleven, maar Olaf legde vaak de laatste hand eraan en was naast de vele baantjes die hij had ook nog eens eindregisseur.
Niet alleen fietsen en de vele taken die we ons zelf oplegden, kunnen vermoeiend zijn, ook het reizen op zich kan soms zwaar zijn. De rustdagen die we inlasten, waren dan ook niet alleen bestemd om de beenspieren rust te geven, maar meer om alle indrukken te verwerken en op te slaan. We hadden ze ook nodig om gewoon een keer iets anders te doen dan alleen fietsen. Zoals een etentje buiten de deur, een cafébezoek, een film pakken, een puzzeltje maken, wandelen of gewoon even lekker niks doen. Iets wat je thuis ook doet. Maar boeken lezen was toch wel één van de goedkoopste manieren om jezelf ontspannend ‘bezig’ te houden. Veel reizigers lieten boeken achter of ruilden deze voor andere, waar wij ook flink gebruik van hebben gemaakt.
Wat mensen tijdens het reizen wel niet laten liggen of verliezen: het is veel en het zijn niet alleen boeken, soms zitten er dure spullen tussen. Zo vonden wij op onze reis op straat een Zwitsers zakmes, zakken/tassen met vers ingekochte etenswaren (door de snelheid uit de laadbak gewaaid?!?), goedwerkende pennen en aanstekers, heel veel gereedschap wat te zwaar was om mee te nemen, kleding (waaronder een onderbroek gevonden in een wasruimte en die na een wasbeurt nog steeds door Zwaantje wordt gedragen). We vonden diverse mobiele telefoons onderweg, waarvan er één nog werkend was. Met de gevonden telefoon in Nieuw Zeeland probeerden we via de bellijst er achter te komen wie de eigenaar was. We klikten op “mom’s home”, moet altijd lukken, dachten we. Blijkt dat we verbinding hadden met een ‘mom’ uit Zuid Afrika en zij niet precies wist waar haar zoon was. Achterlaten bij de politie is dan nog de enige optie.
Van collega-fietsers hoorden we regelmatig dat men iets had vergeten: een GPS, een fotocamera, fietsgereedschap en zo veel meer. Doodzonde!
Voor ons viel de schade reuze mee. Mede door Olaf’s dubbele check bij het verlaten van een plek, hadden we alleen onze versleten tandenborstel met tandpasta over het hoofd gezien.
Wij hebben reizen ervaren als een fantastisch middel om ons blik te verruimen. Je gaat de kleine dingen in het leven meer waarderen: vrijheid en gezelschap bijvoorbeeld, maar ook een echte matras of een schone warme douche. Eten en drinkwater werd zo min mogelijk weggegooid. Ook al was het brood soms dagen oud en niet meer lekker en had het drinkwater dezelfde temperatuur als de buitentemperatuur, we aten en dronken het op. Maar ook het geduldig wachten in lange rijen bij de douane en de politiecontroles in Zuid Amerika hebben we niet als vervelend ervaren. We hadden tenslotte alle tijd, dus waarom ongeduldig zijn.
Daarnaast besef je dat de ‘normale’ dingen in het leven erg belangrijk worden, zoals water. Iets waar we dagelijks bij stil stonden. Hadden we genoeg bij ons? Zijn er waterpunten onderweg?
We zagen ook extreme weersomstandigheden aan ons voorbij trekken. Iets waarbij je afvraagt of het te maken heeft met El NIno of zoals de meeste denken door het opwarmen van de aarde. We zijn geen weerspecialisten, maar merken wel dat in elk land wat we hebben bezocht, extreme weertypes hebben waargenomen.
- Ierland: 4 weken op een rij, met uitzondering van 4 regendagen, fantastisch weer. Een land wat bekend staat om grijze luchten en veel neerslag
- Amerika: in de late herfst nog steeds veel te hoge temperaturen in de Sierra Nevada en Noord Californië, waarbij de opening van het skiseizoen in Lake Tahoe zelfs met een aantal weken moest worden uitgesteld.
- Argentinië: wekenlang achtereen temperaturen van boven de 40 graden en ’s nachts boven de 32. Wolkbreuken die zorgden voor flinke overstromingen en ontregeling van de infrastructuur. Zelfs de bevolking had zoiets in geen tijden meegemaakt.
- Australië: de enorme droogte met name in Tasmanië, waarbij het water op rantsoen was. De steeds vaker voorkomende bosbranden op het vaste land.
- Nieuw Zeeland: extreme sneeuwval, sinds 60 jaar, in de Alpen en regenval aan de westkust wat voor flinke wateroverlast zorgde.
- Maar ook Nederland: de zeer lange, koude winter. Het natte voorjaar en de hittegolf in juni/juli en de natste maand in de geschiedenis van midden Europa: augustus, waar wij vanaf Zwitserland ook van mochten meegenieten.
Je begint je dan echt af te vragen, waar leidt dit allemaal heen?
Wij hebben de afgelopen maanden veel over onze reis geschreven en hopelijk hebben jullie een goede indruk gekregen van de voor ons geweldige reis. Dank voor alle belangstelling , mail met nieuwtjes, foto’s, muziek en de verhalen over jullie leven aan het thuisfront.
Dit hebben we erg gewaardeerd!
Tot ziens of horens.
Olaf en Zwanet
posted by Olaf en Zwanet at 10/11/2006 11:52:00 p.m.
0 comments
