12. Patagonië (deel 2)
href="http://photos1.blogger.com/blogger/7864/1103/1600/blog.1.jpg">
29 December was het dan zover. Na veel mailcontact met Jan en Erna spraken we af om elkaar rond 14.00 uur te ontmoeten ergens op de Plaza van Puerto Varas vlakbij het toeristenbureau (ca. 1.000 km ten zuiden van Santiago). We zaten al vanaf 13.00 uur met spanning te wachten en om 14.30 uur vroegen we ons af of ze de bus hadden gemist. Ondertussen zaten Jan en Erna vanaf 13.30 uur bij het 50 meter verder gelegen toeristenbureau te wachten op ons.
We hebben elkaar uiteindelijk gevonden en het weerzien was grootst. Omdat de eerste camping te ver van het dorp lag, hadden we voor de eerste nacht een cabaña (mini huisje met alles er op en er aan) gehuurd. We vieren het samenzijn ’s middags bij Café Hausmann met een grote bier en een dikke torte (duizenden Duitsers hebben zich hier medio 19e eeuw gevestigd en Puerto Varas doet daarom nogal Duits aan) en ’s avonds bij de naastgelegen pizzeria met een overheerlijke pizza. Jan en Erna lagen tegen elven al in coma. Zeer begrijpelijk ook na 4 dagen vliegen, wachten, treinen, wachten, bussen en nog eens wachten. De volgende morgen hebben de heren de door ons gereserveerde pick-up truck opgehaald uit de 20 km verderop gelegen Puerto Montt en na wat passen en meten met de bagage in de laadbak kon de 9-daagse ontdekkingsreis door het meren- en vulkanengebied van Patagonië met ons viertjes beginnen.
We verlaten Puerto Varas met haar bratwursten, kuchen, tortes en Deutsche bieren en rijden langs Lago Llanquihue met uitzicht op vulkaan Osorno. Als we de grens met Argentinië passeren is het verschil met Chili direct al te zien. De natuur is hier veel ruiger en kleurrijker. De bremmen, lupines en andere flora staan volop in bloei. Dit is niet alleen de reden waarom we zo snel mogelijk terug naar Argentinië wilden, naast dat het veel goedkoper is, zijn de Argentijnen ook veel vriendelijker en zijn de campings over het algemeen beter verzorgd. We pakken een camping in Villa la Angostura, een gezellig uitziend skioord en omdat we laat arriveren, hebben we een goed excuus om weer uit eten te gaan.
Normaal gesproken vieren we oud en nieuw elk jaar met z’n vijven: Hans, Jan, Erna en ons tweetjes op Vlieland, Terschelling of waar dan ook. Dit jaar moeten we het doen zonder Hans. Voordat we ’s ochtends vertrekken, bellen we hem mobiel om hem happy new year te wensen, want hij loopt 13 uur op ons voor en brengt deze dagen door in Australië, ook geen slecht idee.
We vieren oud en nieuw in Bariloche, de chocoladestad van Argentinië. We nemen ‘s middags in een lokale chocolaterie wederom een dikke torte met chocolade en dulche de leche (een soort karamel waar de Argentijnen helemaal verrückt van zijn), gaan alvast op zoek naar een wifi punt voor het skypen met familie en vrienden, maar kunnen deze niet vinden en doen flink boodschappen voor de laatste BBQ van dit jaar. Met een graadje of 25, korte broek, dikke Argentijnse steaks en wijn vieren wij de laatste uurtjes van 2005 op de camping. Het is rustig, erg rustig, er is geen vuurwerk te horen. We lopen naar het meer en zien toch nog warempel één vuurpijl. We proberen mobiel te bellen met Nederland, maar er is 4 km buiten de stad helaas geen enkel bereik. We borrelen gezellig verder en nemen de laatste roddels/nieuws van Nederland door en voordat je het weet is het zo 4.00 uur in de ochtend, tijd om je ogen dicht te doen.
1 Januari is een dag om uit te slapen.... toch? Voor ons ging dit feest helaas niet door. Voor elven liep Argentijns buurjongetje Manuel weer net als de dag ervoor te schreeuwen om aandacht. Een stevige babbel van pa en ma met het kleine ventje mocht niet baten. We zijn er maar uit gegaan, ondanks dat het begon te druppelen. We wilden met de skilift omhoog om te wandelen, maar bij de lift aangekomen, bleek dat ook het personeel op 1 januari een dagje vrij had. Het begon op te houden met zachtjes regenen en tijdens een plensbui zoeken we een theehuis voor de dagelijkse portie calorieën in de vorm van een dikke torte. Die vonden we in het verder opgelegen Lloa Lloa.
We rijden de volgende dag terug naar Villa La Angostura voor een wandeling in het naastgelegen Nationaal Park Los Arrayanes. Een park wat genoemd is naar de Arrayanes bomen die geen schors hebben. Het is net of deze bomen een tijgervelletje om de stam hebben, bruin/wit gevlekt. De 12 km waren een makkie en de voorgeschreven 3 uur hebben wij in 2 uur afgelegd, waardoor we nog een dikke uur moesten wachten voor de terugreis met de boot. Pas tegen negenen waren we terug op de camping, weer een goed excuus om het kokkerellen over te laten aan de echte profs. En die vinden we in het naastgelegen BBQ –restaurant. Het kost hier ook allemaal geen drol. We hebben alles opgegeten op 2 ronde worstjes na, deze zagen er uit als stierenballen. Bij navraag bij de serveerder wat het was, kregen we alleen een vage glimlach. Omdat we geleerd hebben om alles op te eten, hebben Ollie en Zwaantje een klein stukje geprobeerd (of waren ze iets te nieuwsgierig), maar het was niet te pruimen. Achteraf bleek het om een soort bloedworst te gaan, iets waar wij allebei van gruwelen.
We rijden verder naar San Martin de Los Andes langs vele diepblauwe meren, ooit gevormd door de gletsjers. Omdat de campings in de buurt te druk waren, zijn we naar het 12 km verderop gelegen Quila Quina gereden. Een moeilijke weg voor chauffeur Jan, maar met een noodstop halverwege, net niet het ravijn in, omdat een tegenligger zonodig meer ruimte opeiste dan nodig was, komen we heelhuids op de camping aan. En het was de moeite waard, wat een camping, goede voorzieningen voor slecht weer en ook nog eens midden in Nationaal Park Lanín, genoemd naar de gelijknamige 3.776m hoge vulkaan van het park. Een park wat vol staat met pehuén, ofwel apenbomen, die op dit moment allemaal in bloei staan. En slecht weer voorzieningen hadden we nodig de volgende dag. Het kwam met bakken tegelijk de hemel uit en de shelter kwam voor ons erg goed van pas om de fietsbanden te verwisselen voor de nieuwe Marathon Schwalbe banden die Jan en Erna hadden meegenomen voor ons.
Aan het einde van de dag wilden we onze spieren toch nog even in beweging zetten en we gaan op zoek in het park naar een cafeetje die ergens in dit paradijs moet zijn. We vinden deze en we bestellen weer een dikke torte, wat moeten we anders in dit chocoladegebied van Argentinië. Dat wordt voor ons straks nog flink fietsen om alle extra calorieën te verbranden. De torte is zo groot dat we zelfs het avondeten moeten overslaan en dat alles voor nog geen euro per stuk inclusief een cappuccino.
We willen dit paradijs nog niet verlaten en blijven nog een dag om met de boot het 12 km verderop gelegen San Martin de Los Andes te verkennen. We nemen de vieze was mee, want op de camping hebben ze alleen maar een wasmachine en met dit weer wordt de was nooit droog.
We dumpen de was bij een wasserette in het dorp, gaan op zoek naar een chocolaterie met heerlijke tortes en smullen er wederom van. Wat een leven! Met de boot terug laat de zon zich weer van de goede kant zien.
Vrijdag 6 januari had vrijdag de 13e kunnen zijn. Een dag dat we vroeg weg wilden, omdat we nog vele kilometers voor de boeg hadden om terug te reizen naar Chili. Het werd een slopende dag.....
Het begon bij het postkantoor.... wij hadden met z’n allen te veel inkopen gedaan in Bariloche. Het is allemaal ook zo goedkoop en ook wij hadden het nodige aan reisboeken, kaarten en oude (nog te gebruiken) fietsbanden en kleding om terug te sturen. Een dametje van begin 20, die geen enkel woord engels sprak, deelde ons vrolijk mee dat we eerst naar de douane moesten een paar blokken verderop. Geen probleem dachten we, en bij de douane deden ze ook verder niet moeilijk. Terug bij het postkantoor voor de 2e keer achteraan in de rij sluiten. We waren weer es een keer aan de beurt... de dozen bleken niet goed te zijn, er stond allerlei tekst op. Ja, dat is niet gek, die hadden we opgescharreld bij een lokale supermarkt, waar pakken melkpoeder of iets dergelijks in hadden gezeten, omdat je geen dozen kon kopen bij het postkantoor. Of we deze teksten wel even wilden afplakken.... Met een rol plakband, op de valreep nog gekocht bij een vlakbij gelegen supermarkt, met de tekst “fragile” zijn de dozen zo volgeplakt, dat geen enkele persoon meer de doos durft aan te pakken... wat zal er wel niet in zitten... Weer terug in de lange rij, deelde de ‘bitch’ ons mede dat we het adres op alle kanten van de doos moesten schrijven. We waren in Amerika gewent om dat op een papiertje in te vullen en dat deze vervolgens werd opgeplakt. Maar de dame hield voet bij stuk het moest op elke zijde van de doos. Jan schoot er spontaan een paar Hollandse scheldwoorden voor de ‘bitch’ eruit en ook mijn gezicht sloeg boekdelen. Nadat we de opdracht hadden voldaan, stonden we voor de 4e keer in de lange rij. Waarschijnlijk had de ‘bitch’ onze gezichtsuitdrukkingen gezien en de scheldkanonnade van Jan een beetje kunnen vertalen.... we kregen spontaan voorrang en mochten gelijk vooraan in de rij de beiden pakketten afleveren. Na het wegen en nog meer papieren invullen, kregen we de mededeling of we even 439 pesos wilden afrekenen. Duo Jan en Zwaan sloegen steil achterover. Bijna 120 euro voor een pakketje van amper 4 en 9 kilo. We waren zo overrompeld dat we al het geld wat nog in de pot zat op de balie legden. We kregen niet eens een bewijs van afgifte mee!! We voelde ons vreselijk genaaid, en dat voelt niet lekker. We zijn inmiddels 2 uur verder....
....... en toen op naar de wasserette, want Jan en Erna misten 3 enkele sokken. Helaas waren die niet terug te vinden, maar zij mochten op kosten van de wasserette nieuwe kopen. In een sprint naar de eerste de beste outdoorshop, werden de allerduurste sokken opgehaald, want het was 12.57 uur en om 13.00 uur gingen de winkels dicht voor de dagelijkse siësta. Pfff... dat hadden ze in ieder geval net gehaald
....... en toen op naar de bank, want de pot was leeg. Erna tikt haar code in, het bedrag in.... de machine begint te ratelen.... maar geen papiergeld. Een bankmedewerker moest ons er van overtuigen dat er geen geld van Erna’s rekening werd afgeschreven en dat er wat softwareproblemen waren. Zonder bewijs lopen we door naar de volgende bank, waar Erna uiteindelijk wel geld uit de muur kreeg en dit keer Olaf niet. De verbinding scheen er plotsklaps mee op te houden. We staken het pinnen maar, want vandaag gaat echt alles mis (Jan en Erna mailden ons later dat het geld wel van de rekening was afgeschreven...... balen!)
We nemen door alle commotie maar met z’n vieren weer een torte in een plaatselijke chocolaterie, want daar hebben ze hier geen gebrek aan.
Het is 14.30 uur als we pas vertrekken richting Chili.
Olaf had ergens eens gelezen in een reisboek, dat er grote verschillen zijn tussen het Europese, Chileense en Argentijnse Spaans. Bij de Chileense grens werd ons duidelijk dat het Europese Spaans ‘pluma’ geen pen is. We hadden er 1 nodig voor het invullen van de formulieren. Op de vraag van Zwanet of zij een pen mocht lenen, schoten de douanebeambten spontaan in de lach. ‘Pluma’ schijnt in het Chileense Spaans ‘homo’ te zijn. ’t Is maar even dat je het weet. Voortaan dus vragen naar een lapiz!! Het is Zwanet nu ook duidelijk waarom in eerdere situaties bij het vragen naar een pen de mensen haar zo vreemd aankeken.
Het is nog steeds vrijdag de 13e, of was het de 6e. In het Chileense Pucon zetten we de tent op en omdat het al negenen is en de laatste avond is met z’n vieren, hebben we weer een goede reden om buiten de deur te eten. Tijdens een discussie wel/niet lopend of met de auto naar de stad, gooien we de autodeuren in het slot, Olaf wilde nog schreeuwen de sleutel zit erin..... Maar helaas de deuren zitten op slot met de sleutel nog in het contact...... De moed zonk ons in de schoenen, want de volgende dag moest de auto weer ingeleverd worden. Er zit niets anders op dan hulp te halen. Jan en Olaf lopen naar de receptie en waren binnen 2 minuten weer terug met de hele familie van de camping inclusief een schroevendraaier en een of andere autosleutel. In een poep en een scheet had de eigenaar de auto onbeschadigd open! Vol verbazing rijden we 5 minuten later van het terrein af. Dat het zo simpel kan, ongelofelijk! We vinden dat de eigenaar wel wat verdiend heeft en kopen daarom in de lokale supermarkt, ja hoe kan het ook anders, een dikke torte voor de hele familie.
De laatste dag met Jan en Erna proberen we nog een glimp op te vangen van de beroemde vulkaan Villarrica, welke in 1971 nog een mega eruptie heeft gehad. We hobbelen langs lavavelden over een bijzonder slechte weg naar boven, maar door de dikke bewolking liet ‘Rica’ niets van zich zien. Het enig wat we nog kunnen waarnemen door de mistflarden is de stoeltjeslift van het skigebied op deze vulkaan. De geplande wandeling slaan we daarom ook maar over en we keren de auto. We sluiten de gezamenlijke reis af in Cuncon met de inmiddels dagelijkse en tevens laatste torte. Zij zetten ons af op de camping en rijden de laatste kilometers door naar Temuco om de auto in te leveren en door te vliegen naar Punta Arenas voor het bezoek aan NP Torres del Paine. En wij maken ons op voor een volgende fietsetappe. Er moeten hoognodig weer wat kilootjes af met al die extra naar binnen gewerkte calorieën van de afgelopen dagen.
Het waren tien onvergetelijke mooie dagen.
29 December was het dan zover. Na veel mailcontact met Jan en Erna spraken we af om elkaar rond 14.00 uur te ontmoeten ergens op de Plaza van Puerto Varas vlakbij het toeristenbureau (ca. 1.000 km ten zuiden van Santiago). We zaten al vanaf 13.00 uur met spanning te wachten en om 14.30 uur vroegen we ons af of ze de bus hadden gemist. Ondertussen zaten Jan en Erna vanaf 13.30 uur bij het 50 meter verder gelegen toeristenbureau te wachten op ons.
We hebben elkaar uiteindelijk gevonden en het weerzien was grootst. Omdat de eerste camping te ver van het dorp lag, hadden we voor de eerste nacht een cabaña (mini huisje met alles er op en er aan) gehuurd. We vieren het samenzijn ’s middags bij Café Hausmann met een grote bier en een dikke torte (duizenden Duitsers hebben zich hier medio 19e eeuw gevestigd en Puerto Varas doet daarom nogal Duits aan) en ’s avonds bij de naastgelegen pizzeria met een overheerlijke pizza. Jan en Erna lagen tegen elven al in coma. Zeer begrijpelijk ook na 4 dagen vliegen, wachten, treinen, wachten, bussen en nog eens wachten. De volgende morgen hebben de heren de door ons gereserveerde pick-up truck opgehaald uit de 20 km verderop gelegen Puerto Montt en na wat passen en meten met de bagage in de laadbak kon de 9-daagse ontdekkingsreis door het meren- en vulkanengebied van Patagonië met ons viertjes beginnen.
We verlaten Puerto Varas met haar bratwursten, kuchen, tortes en Deutsche bieren en rijden langs Lago Llanquihue met uitzicht op vulkaan Osorno. Als we de grens met Argentinië passeren is het verschil met Chili direct al te zien. De natuur is hier veel ruiger en kleurrijker. De bremmen, lupines en andere flora staan volop in bloei. Dit is niet alleen de reden waarom we zo snel mogelijk terug naar Argentinië wilden, naast dat het veel goedkoper is, zijn de Argentijnen ook veel vriendelijker en zijn de campings over het algemeen beter verzorgd. We pakken een camping in Villa la Angostura, een gezellig uitziend skioord en omdat we laat arriveren, hebben we een goed excuus om weer uit eten te gaan.
Normaal gesproken vieren we oud en nieuw elk jaar met z’n vijven: Hans, Jan, Erna en ons tweetjes op Vlieland, Terschelling of waar dan ook. Dit jaar moeten we het doen zonder Hans. Voordat we ’s ochtends vertrekken, bellen we hem mobiel om hem happy new year te wensen, want hij loopt 13 uur op ons voor en brengt deze dagen door in Australië, ook geen slecht idee.
We vieren oud en nieuw in Bariloche, de chocoladestad van Argentinië. We nemen ‘s middags in een lokale chocolaterie wederom een dikke torte met chocolade en dulche de leche (een soort karamel waar de Argentijnen helemaal verrückt van zijn), gaan alvast op zoek naar een wifi punt voor het skypen met familie en vrienden, maar kunnen deze niet vinden en doen flink boodschappen voor de laatste BBQ van dit jaar. Met een graadje of 25, korte broek, dikke Argentijnse steaks en wijn vieren wij de laatste uurtjes van 2005 op de camping. Het is rustig, erg rustig, er is geen vuurwerk te horen. We lopen naar het meer en zien toch nog warempel één vuurpijl. We proberen mobiel te bellen met Nederland, maar er is 4 km buiten de stad helaas geen enkel bereik. We borrelen gezellig verder en nemen de laatste roddels/nieuws van Nederland door en voordat je het weet is het zo 4.00 uur in de ochtend, tijd om je ogen dicht te doen.
1 Januari is een dag om uit te slapen.... toch? Voor ons ging dit feest helaas niet door. Voor elven liep Argentijns buurjongetje Manuel weer net als de dag ervoor te schreeuwen om aandacht. Een stevige babbel van pa en ma met het kleine ventje mocht niet baten. We zijn er maar uit gegaan, ondanks dat het begon te druppelen. We wilden met de skilift omhoog om te wandelen, maar bij de lift aangekomen, bleek dat ook het personeel op 1 januari een dagje vrij had. Het begon op te houden met zachtjes regenen en tijdens een plensbui zoeken we een theehuis voor de dagelijkse portie calorieën in de vorm van een dikke torte. Die vonden we in het verder opgelegen Lloa Lloa.
We rijden de volgende dag terug naar Villa La Angostura voor een wandeling in het naastgelegen Nationaal Park Los Arrayanes. Een park wat genoemd is naar de Arrayanes bomen die geen schors hebben. Het is net of deze bomen een tijgervelletje om de stam hebben, bruin/wit gevlekt. De 12 km waren een makkie en de voorgeschreven 3 uur hebben wij in 2 uur afgelegd, waardoor we nog een dikke uur moesten wachten voor de terugreis met de boot. Pas tegen negenen waren we terug op de camping, weer een goed excuus om het kokkerellen over te laten aan de echte profs. En die vinden we in het naastgelegen BBQ –restaurant. Het kost hier ook allemaal geen drol. We hebben alles opgegeten op 2 ronde worstjes na, deze zagen er uit als stierenballen. Bij navraag bij de serveerder wat het was, kregen we alleen een vage glimlach. Omdat we geleerd hebben om alles op te eten, hebben Ollie en Zwaantje een klein stukje geprobeerd (of waren ze iets te nieuwsgierig), maar het was niet te pruimen. Achteraf bleek het om een soort bloedworst te gaan, iets waar wij allebei van gruwelen.We rijden verder naar San Martin de Los Andes langs vele diepblauwe meren, ooit gevormd door de gletsjers. Omdat de campings in de buurt te druk waren, zijn we naar het 12 km verderop gelegen Quila Quina gereden. Een moeilijke weg voor chauffeur Jan, maar met een noodstop halverwege, net niet het ravijn in, omdat een tegenligger zonodig meer ruimte opeiste dan nodig was, komen we heelhuids op de camping aan. En het was de moeite waard, wat een camping, goede voorzieningen voor slecht weer en ook nog eens midden in Nationaal Park Lanín, genoemd naar de gelijknamige 3.776m hoge vulkaan van het park. Een park wat vol staat met pehuén, ofwel apenbomen, die op dit moment allemaal in bloei staan. En slecht weer voorzieningen hadden we nodig de volgende dag. Het kwam met bakken tegelijk de hemel uit en de shelter kwam voor ons erg goed van pas om de fietsbanden te verwisselen voor de nieuwe Marathon Schwalbe banden die Jan en Erna hadden meegenomen voor ons.
Aan het einde van de dag wilden we onze spieren toch nog even in beweging zetten en we gaan op zoek in het park naar een cafeetje die ergens in dit paradijs moet zijn. We vinden deze en we bestellen weer een dikke torte, wat moeten we anders in dit chocoladegebied van Argentinië. Dat wordt voor ons straks nog flink fietsen om alle extra calorieën te verbranden. De torte is zo groot dat we zelfs het avondeten moeten overslaan en dat alles voor nog geen euro per stuk inclusief een cappuccino.
We willen dit paradijs nog niet verlaten en blijven nog een dag om met de boot het 12 km verderop gelegen San Martin de Los Andes te verkennen. We nemen de vieze was mee, want op de camping hebben ze alleen maar een wasmachine en met dit weer wordt de was nooit droog.
We dumpen de was bij een wasserette in het dorp, gaan op zoek naar een chocolaterie met heerlijke tortes en smullen er wederom van. Wat een leven! Met de boot terug laat de zon zich weer van de goede kant zien.
Vrijdag 6 januari had vrijdag de 13e kunnen zijn. Een dag dat we vroeg weg wilden, omdat we nog vele kilometers voor de boeg hadden om terug te reizen naar Chili. Het werd een slopende dag.....
Het begon bij het postkantoor.... wij hadden met z’n allen te veel inkopen gedaan in Bariloche. Het is allemaal ook zo goedkoop en ook wij hadden het nodige aan reisboeken, kaarten en oude (nog te gebruiken) fietsbanden en kleding om terug te sturen. Een dametje van begin 20, die geen enkel woord engels sprak, deelde ons vrolijk mee dat we eerst naar de douane moesten een paar blokken verderop. Geen probleem dachten we, en bij de douane deden ze ook verder niet moeilijk. Terug bij het postkantoor voor de 2e keer achteraan in de rij sluiten. We waren weer es een keer aan de beurt... de dozen bleken niet goed te zijn, er stond allerlei tekst op. Ja, dat is niet gek, die hadden we opgescharreld bij een lokale supermarkt, waar pakken melkpoeder of iets dergelijks in hadden gezeten, omdat je geen dozen kon kopen bij het postkantoor. Of we deze teksten wel even wilden afplakken.... Met een rol plakband, op de valreep nog gekocht bij een vlakbij gelegen supermarkt, met de tekst “fragile” zijn de dozen zo volgeplakt, dat geen enkele persoon meer de doos durft aan te pakken... wat zal er wel niet in zitten... Weer terug in de lange rij, deelde de ‘bitch’ ons mede dat we het adres op alle kanten van de doos moesten schrijven. We waren in Amerika gewent om dat op een papiertje in te vullen en dat deze vervolgens werd opgeplakt. Maar de dame hield voet bij stuk het moest op elke zijde van de doos. Jan schoot er spontaan een paar Hollandse scheldwoorden voor de ‘bitch’ eruit en ook mijn gezicht sloeg boekdelen. Nadat we de opdracht hadden voldaan, stonden we voor de 4e keer in de lange rij. Waarschijnlijk had de ‘bitch’ onze gezichtsuitdrukkingen gezien en de scheldkanonnade van Jan een beetje kunnen vertalen.... we kregen spontaan voorrang en mochten gelijk vooraan in de rij de beiden pakketten afleveren. Na het wegen en nog meer papieren invullen, kregen we de mededeling of we even 439 pesos wilden afrekenen. Duo Jan en Zwaan sloegen steil achterover. Bijna 120 euro voor een pakketje van amper 4 en 9 kilo. We waren zo overrompeld dat we al het geld wat nog in de pot zat op de balie legden. We kregen niet eens een bewijs van afgifte mee!! We voelde ons vreselijk genaaid, en dat voelt niet lekker. We zijn inmiddels 2 uur verder....
....... en toen op naar de wasserette, want Jan en Erna misten 3 enkele sokken. Helaas waren die niet terug te vinden, maar zij mochten op kosten van de wasserette nieuwe kopen. In een sprint naar de eerste de beste outdoorshop, werden de allerduurste sokken opgehaald, want het was 12.57 uur en om 13.00 uur gingen de winkels dicht voor de dagelijkse siësta. Pfff... dat hadden ze in ieder geval net gehaald
....... en toen op naar de bank, want de pot was leeg. Erna tikt haar code in, het bedrag in.... de machine begint te ratelen.... maar geen papiergeld. Een bankmedewerker moest ons er van overtuigen dat er geen geld van Erna’s rekening werd afgeschreven en dat er wat softwareproblemen waren. Zonder bewijs lopen we door naar de volgende bank, waar Erna uiteindelijk wel geld uit de muur kreeg en dit keer Olaf niet. De verbinding scheen er plotsklaps mee op te houden. We staken het pinnen maar, want vandaag gaat echt alles mis (Jan en Erna mailden ons later dat het geld wel van de rekening was afgeschreven...... balen!)
We nemen door alle commotie maar met z’n vieren weer een torte in een plaatselijke chocolaterie, want daar hebben ze hier geen gebrek aan.
Het is 14.30 uur als we pas vertrekken richting Chili.
Olaf had ergens eens gelezen in een reisboek, dat er grote verschillen zijn tussen het Europese, Chileense en Argentijnse Spaans. Bij de Chileense grens werd ons duidelijk dat het Europese Spaans ‘pluma’ geen pen is. We hadden er 1 nodig voor het invullen van de formulieren. Op de vraag van Zwanet of zij een pen mocht lenen, schoten de douanebeambten spontaan in de lach. ‘Pluma’ schijnt in het Chileense Spaans ‘homo’ te zijn. ’t Is maar even dat je het weet. Voortaan dus vragen naar een lapiz!! Het is Zwanet nu ook duidelijk waarom in eerdere situaties bij het vragen naar een pen de mensen haar zo vreemd aankeken.
Het is nog steeds vrijdag de 13e, of was het de 6e. In het Chileense Pucon zetten we de tent op en omdat het al negenen is en de laatste avond is met z’n vieren, hebben we weer een goede reden om buiten de deur te eten. Tijdens een discussie wel/niet lopend of met de auto naar de stad, gooien we de autodeuren in het slot, Olaf wilde nog schreeuwen de sleutel zit erin..... Maar helaas de deuren zitten op slot met de sleutel nog in het contact...... De moed zonk ons in de schoenen, want de volgende dag moest de auto weer ingeleverd worden. Er zit niets anders op dan hulp te halen. Jan en Olaf lopen naar de receptie en waren binnen 2 minuten weer terug met de hele familie van de camping inclusief een schroevendraaier en een of andere autosleutel. In een poep en een scheet had de eigenaar de auto onbeschadigd open! Vol verbazing rijden we 5 minuten later van het terrein af. Dat het zo simpel kan, ongelofelijk! We vinden dat de eigenaar wel wat verdiend heeft en kopen daarom in de lokale supermarkt, ja hoe kan het ook anders, een dikke torte voor de hele familie.
De laatste dag met Jan en Erna proberen we nog een glimp op te vangen van de beroemde vulkaan Villarrica, welke in 1971 nog een mega eruptie heeft gehad. We hobbelen langs lavavelden over een bijzonder slechte weg naar boven, maar door de dikke bewolking liet ‘Rica’ niets van zich zien. Het enig wat we nog kunnen waarnemen door de mistflarden is de stoeltjeslift van het skigebied op deze vulkaan. De geplande wandeling slaan we daarom ook maar over en we keren de auto. We sluiten de gezamenlijke reis af in Cuncon met de inmiddels dagelijkse en tevens laatste torte. Zij zetten ons af op de camping en rijden de laatste kilometers door naar Temuco om de auto in te leveren en door te vliegen naar Punta Arenas voor het bezoek aan NP Torres del Paine. En wij maken ons op voor een volgende fietsetappe. Er moeten hoognodig weer wat kilootjes af met al die extra naar binnen gewerkte calorieën van de afgelopen dagen.
Het waren tien onvergetelijke mooie dagen.
posted by Olaf en Zwanet at 1/15/2006 09:53:00 p.m.
0 comments
