1. De start

Vrijdag 24 juni 2005 de vertrekdag. Na de fietsen te hebben opgepakt en alle zaken in huis nog eens door gelopen te hebben is het moment van vertrek dan toch eindelijk aangebroken.
Na een heerlijk ontbijt, aangeboden door de buurtjes Jan en Geertje, namen wij rond half 12 afscheid van de buren die ons uitzwaaiden. We reden de straat uit met allebei een gekke tweeledige gedachte in het hoofd op weg, 14 maanden niet meer thuis komen...... maar gelukkig nam de andere gedachte snel de overhand..... 14 maanden de wereld ontdekken, fietsen, ontmoetingen enz.....
Het was op het moment van vertrek ca. 32 graden, de zon scheen onverbiddelijk, wat een mooi, maar warm begin van onze reis.

Via allerlei binnenwegen kwamen we door Steenwijk, Giethoorn en Kampen, waar het zo heet was dat de banden aan het asfalt bleef plakken. Na een lange rit van 88 kilometer kwamen we op een mooi natuurkampeerterrein in Nunspeet aan. We lagen van vermoeidheid om 21.00 uur al in de tent, maar waren in onze hoofden nog zo hyper, van al het geregel, voorbereidingen treffen en afscheid nemen in de afgelopen weken dat we de slaap niet konden vatten en lagen we eindelijk te slapen...

De volgende dag vertrokken we niet te vroeg want we hadden ‘s nachts een knetterend onweer meegemaakt en daardoor niet zo best geslapen. Met klammig fietsweer trapten we verder via de Veluwe en kwamen we aan in de Betuwe waar we 5 minuten voor sluitingstijd nog net inkopen konden doen in de lokale supermarkt.
Door de haast vergaten we het belangrijkste ingrediënt.... de macaroni... Olaf maakte zich echter geen enkele zorgen over de maaltijd die avond want hij had een leuke verrassing in petto voor Zwanet.
Na lang zoeken, verkeerd rijden bij Tiel enz. kwamen we pas om 19:00 uur aan op een mooie camping waar Olaf direct telefonisch contact opnam met Jochem, zonder medeweten van Zwaantje. Omdat het telefoontje nog al op zich liet wachten was Jochem en de rest al vooruitziend geweest en alvast een eind richting Tiel gereden.
Terwijl Olaf richting douche liep en ondertussen de gasten doorverwees naar de plek van de tent, dacht Zwanet dat ze hallucineerde op het moment dat Jochem, Hildewies, Dianna, Fred en Jean Paul kwamen aangelopen met een grote tas vol met lekkere hapjes en drankjes.
Al met al werd het een oergezellige avond en rond middernacht namen we dan echt voor de allerlaatste keer afscheid van onze gasten met een laatste kus en omhelzing.


We gingen verder op weg richting Zeeland en via het veer Vlissingen-Breskens reden we richting het altijd vriendelijke België.

Na een mooie tocht door de duinen bij Retranchement staken we de grens over. Richting Knokke aan de kust werd het steeds drukker en voller en uiteindelijk bleek dat de Belgische kust zo ongeveer helemaal uit flatgebouwen en hotels bestond, niet echt een mooi gezicht.
In Zeebrugge deden we navraag bij de rederij van P&O of er nog een lijndienst was naar Dover maar helaas we werden doorgestuurd naar de volgende havenplaats. In Oostende vingen we wederom bot. Een vriendelijke Belgse vertelde ons dat er geen boten meer voeren naar Dover en als passagier op een vrachtboot ook niet meer tot de mogelijkheden behoorde (dit hadden we namelijk als tip uit Zeeland meegekregen). Dan maar doorfietsen naar Calais dat was ook niet zo ver meer (ca. 100 kilometer) .

In Middelkerke aangekomen brak bij Zwanet spontaan een spaak en ja hoor natuurlijk aan de verkeerde kant, de kant waar de cassette zit.
Olaf probeerde op de camping nog wel het e.e.a. maar hij had toch echt een cassette afnemer nodig en laten we die nou net niet hebben meegenomen. Dat werd de volgende dag een fietsenmaker opzoeken maar niet nadat we onszelf eerst trakteerden op een heerlijk Belgische maaltijd .... mosselen in roomsaus begeleid door een heerlijk Belgische trappist. Dit alles maakte al weer een boel goed en we waren al snel over de teleurstelling heen.
De volgende ochtend vonden we al snel een behulpzame fietsenmaker die binnen een half uur tijd heeft en ons twee nieuwe spaken plaatste voor 7,50 euro, geen geld!!!
Het stuk na Middelkerke tot aan de Panne (grensovergang naar Frankrijk) was prachtig.

Wij staken bij de Panne de grens over waar ons een saai stuk naar Calais stond te wachten vooral het stuk bij Duinkerken was zeer eentonig te noemen. Het zal ook wel komen door de regen want die is inmiddels overgegaan van een drup naar een gezapige bui. In Duinkerken stuiten wij op het circus van de Tour de France die daar de volgende dagen van start zou gaan, best aardig om eens te zien. En eh die lullige afstand van 3500 kilometer van de tour staat toch niet in de verhouding met onze afstand of toch wel........

Op 12 kilometer voor Calais besloten we te stoppen om te overnachten. Omdat we zo laat op de dag niet wilden aankomen in Dover (Engeland). De ervaring leert dat een aanpassing aan het land, valuta en gebruiken zoals het links rijden op een frisse nieuwe dag het beste is.

Zo kwamen we precies volgens planning op 1 juli in Engeland aan bij de beroemde krijtrotsen van Dover die door de zeemist niet helemaal duidelijk te zien waren.
In Dover moesten we direct ponden halen, want de gekregen ponden van buurtjes Trudy en Steven bleken meer dan 15 jaar oud te zijn en niet meer geldig. Verder moesten we een wat meer gedetailleerde wegenkaart kopen van Zuid Engeland en de drukte op ons in laten werken. Uiteindelijk vertrokken we uit Dover over een drukke B-weg naar het zuiden.

We kwamen er al snel achter dat we de kustroute voor fietsers (nr. 2) moesten volgen want die hield ons weg van het verkeer en liet je de mooiste plekjes zien. We trapten nog een heel eind door want zoals we al wisten accepteert niet elke camping tenten. Na drie keer afgewezen te zijn kwamen we op een camping waar een zeer onvriendelijke vrouw ons 10 pond (ca. 15 euro) afhandig maakt voor een kampeerplekje maar gelukkig voor ons waren de douches gratis. Welkom in Engeland.

Na een lange nachtrust vertrokken we de volgende dag met een mooi zonnetje aan de hemel. Door het zoeken naar een camping moesten we van de fietskustroute afwijken en dus was het eerste stuk niet het mooiste stuk van Engeland. Gelukkig stuiten we alweer snel op de fietskustroute die we maar trouw bleven volgen.
We vervolgden route 2 weer verder en komen na een aantal zeer steile klimmetjes (zelfs een stukje gelopen meer dan 12 % stijging) aan in Hastings (zoals jullie weten bekend van de slag bij Hastings in 1066 waarbij Willem de veroveraar Engeland overwon).
We kwamen aan op een schitterende camping die weliswaar nog duurder is dan de vorige wel 12 pond maar deze was dan ook heerlijk rustig, weids en schoon en schoon is volgens onze info een unicum in Engeland? We besloten direct maar om een extra dag te blijven om eindelijk eens, na 9 dagen fietsen, uit te rusten en e.e.a. te regelen (waaronder het schrijven van deze tekst).

's Avonds gingen we gelijk de oude stad verkennen en belandden in een pub, waar we onze eerste pint kochten. De televisie was gelukkig afgestemd op Live Aid waardoor we een heel stuk van dit mooie gebeuren konden zien. Bij Olaf’s favouriet Pink Floyd ging helaas de TV uit. Het was nl. 23.00 uur geweest, wat inhoudt dat in Engeland alle pub’s moeten sluiten.

De rustdag was een genot en werd ook als zodanig gebruikt, lekker uitslapen, in de zon luieren, een oude krant lezen maar dat mocht ook wel na circa 750 kilometer in negen dagen.

To be continued......