9. Japan: Kyushu

Peace and a piece of Holland

Met de nachtboot kwamen we ’s ochtends vroeg aan in Fukuoka op het zuidelijke eiland Kyushu. Een strak blauwe hemel wachtte ons op, één die we in Zuid Korea nauwelijks hadden gezien vanwege het heiige weer. Ook de mensen lachten ons hier weer toe en keken hier een stuk vrolijker. Hier werden we enthousiast begroet en werd gelijk de eerste avond ons avondeten in een yakatori (BBQ restaurant) betaald door onze buren een tafel verderop. Wat een gastvrijheid en een warm welkom en dat voelde goed in weer een nieuw land: Japan.

Een land waarvan we alleen maar lazen en hoorden dat het errrrrrrug duur zou zijn en waar wild kamperen overal is toegestaan. En dat scheelt gelijk al een slok op een borrel. Met een beperkt dagbudget kom je met een hotel hier niet ver. We schrokken ons een hoedje naar de eerste uitgaven hier. We waren inmiddels vijf maanden gewend aan lage prijzen. De kosten van eten en drinken bijvoorbeeld zijn ongeveer gelijk aan Nederland en dat moesten we zeker doen anders kwamen we niet ver. En ver kwamen we de eerste dagen niet. Het schoot niet op. We zagen de mooiste kampeerplekjes voorbij komen. Veelal zagen we ze vroeg in de middag, waardoor we amper 40 kilometer op de teller hadden.

We bezochten Huis ten Bosch. Een echt dorp vol met Hollandse gebouwen op ware grootte, die een Japanner heeft laten bouwen omdat hij zo gek van Nederland is.
We zagen kasteel Nijenrode, de Waag in Alkmaar, Centraal Station Amsterdam, Kinderdijk, het Rijksmuseum, de binnenstad van Utrecht met haar grachten en Domtoren en natuurlijk Huis ten Bosch zelf. We hoorden het carillon, draaiorgels, zagen zweefmolens en café de Haven voorbij komen en hadden even het gevoel weer in Nederland te zijn. We kochten 200 gram oude kaas voor 10 euro (we leken wel gek, maar de behoefte was op dat moment erg groot) en we vonden nog ergens een minizakje met Katja drop.

Een paar kilometer verderop zagen we een deel van Hoorn nagebouwd, ook weer door dezelfde Holland fanaat opgezet. Maar dit park was helaas gesloten en zo te zien al aardig in verval aan het raken. Dat gold ook voor Huis ten Bosch. Sinds de opening in 1992 heeft het park nog geen enkele winst gemaakt. We zagen ook niet veel toeristen, dit was ook niet vreemd met een entreeprijs vanaf 25 euro per persoon.
Een stukje Hollands glorie wat omslaat naar vergane glorie. En dat is jammer, zeker gezien de geschiedenis die Japan met Nederland heeft. De Portugezen waren dan wel de eersten die Japan aan deden, maar die werden er door de Japanners er al snel uitgezet. Ze verkochten meer het Christelijk geloof dan handelswaren en daar zaten de Japanners niet op te wachten. De Nederlanders waren eind 17e eeuw dan ook de enige buitenlanders die toestemming kregen om met Japan handel te drijven.

Via een “Piece of Holland” belandden we in “Peace begins in Nagasaki”. De slogan van Nagasaki wat alles te maken heeft met 9 augustus 1945, 11.02 uur. Het tijdstip dat “The Fat Man” atoombom 500 meter boven de stad tot ontploffing werd gebracht door de Amerikanen. Het betekende 160.000 doden en gewonden in 3 seconden en daarmee het einde van de Tweede Wereldoorlog. Voor de Japanners niet alleen het begin van de vrede maar ook van de ellende die vandaag de dag nog steeds voelbaar is: Mensen die getuige waren van deze explosie kampen nog steeds met psychische problemen en hun nazaten die overlijden door kanker. We bezochten uiteraard het “Atomic Bomb Museum” en zagen verschrikkelijke foto’s beelden en voorwerpen van deze dag. Daar werden we niet vrolijk van.

Nadat we het laatste zeilschip van het “Tall sail festival” uit Nagasaki zagen vertrekken, trapten ook wij weer de pedalen aan voor een tochtje richting het zuiden. We deden het Amakusa archipel aan en werden net als de eerste fietsdagen hier wederom verrast door afwisselende natuurschoon en ruige kustlijn die Japan ons liet zien. We waren net te laat voor de kersenbloesem, maar op tijd voor de azalea bloesem. En daar groeiden er in Japan heel erg veel van. We zagen zelfs zwarte bloemen en lazen toevallig dezelfde avond op internet dat het een zwarte Koninginnedag was geweest (met dank aan een maniak).

Ook Japan is net als Taiwan vulkanisch, wat inhoudt vaak pittige klimmetjes maar ook mooie afdalingen. Rookpluimen die zomaar uit de grond omhoog kwamen en af en toe een zwavel/rotte eieren lucht. Maar ook heetwaterbronnen, op z’n Japans “onsen” en zoals wij het noemden de “Japanse tobbe”: een heel groot bad waar je met velen in kunt badderen (mannen en vrouwen gescheiden) en pas in mag zitten als je je eerst grondig hebt gewassen of gedoucht. En die schrobbeurten hadden we flink nodig na vele dagen wild kamperen zonder douche.

We fietsten naar het Ebino Kogen plateau op 1.250 meter hoogte. Het ligt gelegen in het Kirishima National Park waar de temperatuur een stuk lager lag dan op zeeniveau. Het was ondanks de slechte voorspellingen aardig druk op de camping vanwege de “Golden Week”. Een week waarin bijna alle Japanners vrij zijn om te genieten van hun vrije tijd en de bloesems. We klommen te voet naar de kratermeren en de 1.700 meter hoge Karakuni vulkaan en ondanks de bewolking was het uitzicht spectaculair. We zagen zelfs tijdens een helder moment de Sakurajima vulkaan even verderop: de meest actieve vulkaan van het Verre Oosten. We sliepen na de lange afdeling van het plateau aan de voet van deze vulkaan voor het eerst en waarschijnlijk voor het laatst in een jeugdherberg (met dank aan een zwartslaper die ons de nacht wakker hield met zijn gesnurk). Het enige pluspunt van deze plek was het magnifieke uitzicht vanaf het balkon: de rookpluim met as die dagelijks deze vulkaan uitspuwt.

Op het zuidelijkst gelegen plek van Kyushu, Ibusuki, troffen we bij toeval een camping aan die weer zo prachtig gelegen lag, waar je gewoon niet weg kwam. We verbleven er drie dagen. Liepen naar het kilometer verderop gelegen Chiringashima eiland die tijdens eb via een zandbrug bereikbaar is (dit fenomeen schijnt maar op twee plekken op deze aardbol voor te komen: ergens in Frankrijk en Ibusuki dus). We pakten een “hot sand bath” waarbij we deze keer niet in de tobbe sprongen maar op het strand werden ingegraven door Japanse vrouwen, die zelfs het zweet van je voorhoofd wilden veegden. En zweten dat deden we! Dit deel van het strand ligt boven een magma laag die het zand verwarmd. Er werd geadviseerd om maximaal 10 minuten in het zand te liggen, maar wij, Nederlanders, bint zuunig en willen waar voor ons geld. Dat heeft met name Zwaantje geweten. Een half uur heeft ze het volgehouden, waarbij ze een mooi souvenir mee naar huis mocht nemen. Het gekregen handdoekje en een paar brandplekken op de rug, hakken en armen. Een wijze les is geleerd: de volgende keer gewoon het advies opvolgen!

De laatste dagen op Kyushu fietsten we over kleine weggetjes, door kleine vissersdorpjes langs de prachtige klilffen, baaien en lege stranden weer naar het noorden: Miyazaki. Waar we onderweg gevolgd werden door vele arendsogen die hoog boven ons zweefden op de thermiek. Het was overal uitgestorven in de dorpen en we vroegen ons af waar iedereen zich toch mee bezig hield. Maar na drie weken Japan weten we inmiddels waar Japanners gek op zijn: werken. Ze werken dan wel niet hard, maar Japan kan wel zeggen dat ze geen enkele werkeloosheid kennen. Waar in Nederland bij wegwerkzaamheden verkeerslichten staan, hebben ze hier zes man/vrouw met vlaggen aan de weg staan om het verkeer te regelen. We zagen op grote grasvelden geen grasmachines maar zeker acht man met bosmaaiers het gras kortwieken. In winkeltjes van 4 bij 4 staat er geen één verkoper, nee, ze proberen hier met vijf man sterk jouw vriendelijk aan te kijken om iets aan de man te brengen. En met tien vakantiedagen per jaar moeten we toch wel stellen dat deze werkwijze voor ons niet is weggelegd. Wel moeten we er bij vertellen dat Japanners vanaf hun 54e jaar al met pensioen kunnen.

Verder merkten we op dat Japanners niet alleen gek zijn op werken maar ook op witte en zilverkleurige auto’s (4 op de 5 rijdt in deze kleuren rond), op stripverhalen (Japan is de grootste stripverhalen producent ter wereld), hondjes met shirtjes aan, hengelsport, sushi en saké (overigens wij ook), picknicken, bouwen van tunnels, drankautomaten en verkeerslichten (de laatste twee vind je op de meest vreemde en afgelegen plaatsen). Maar ook op fietsen, we zien eindelijk weer eens fietsers. Dat het vrouwelijk geslacht gek is op hoedjes, paraplu’s, hoge kniekousen en schoenen met zeer hoge hakken, op teddyberen, Dick Bruna’s “Nijntje”, “hello Kitty” en nog zo veel meer kitsch.

We zien de gekste taferelen. We zien medewerkers in supermarkten aan het einde van hun dienst zich omdraaien bij de uitgang om nog één maal te zeggen dat ze een fijne werkdag hebben gehad en iedereen daarvoor hartelijk willen bedanken. We zien bij voetgangersoversteekplaatsen kleine kinderen met hun begeleiders na de oversteek omdraaien en al buigend naar links en rechts het verkeer bedanken dat ze even voor hun gewacht hebben.

Het is ons ook op gevallen waar ze niet van houden. Japanners zijn geen strandmensen. De mooiste stranden hadden we voor ons alleen. Net als in Taiwan hebben ook hier de vrouwen hun lichamen zo bedekt dat er geen straaltje zon op hun blanke huidjes kan komen. Ze houden niet van losse honden, hondendrollen, kauwgum en peuken op straat, graffiti, vandalisme, zwerfafval. We hebben dit zo goed als nergens gezien. Japanners zijn super netjes, georganiseerd, correct en behandelen iedereen met evenveel respect of je nu autowasser bent of bankdirecteur. De openbare toiletgebouwen kunnen een voorbeeld zijn voor de Europese. Overal toiletpapier, superschoon en zelfs supersonische wc’s met verwarmde brillen, ingebouwde sproeiers, een föhn voor je achterste en nog veel meer technische snufjes.

We kunnen de eerste drie weken van Japan in één woord samenvatten: SUPER!!!!!! Onbeschrijfelijk mooie natuurschoon, fantastisch fiets- en kampeerweer en geweldige behulpzame mensen! Onze laatste weken zullen we besteden aan Hokkaido het noordelijk eiland van Japan, het zogenaamde “ Zwitserland” van het Verre Oosten.