4. Zuid Thailand deel 2

We hadden even genoeg van de drukke toeristische plaatsen en lieten daarom het bekende Phuket links liggen. We pakten na Ao Nang highway 4 weer op en fietsten via het binnenland langs kleine arme dorpjes zonder een toerist te zien. Onderweg werden we weer toegelachen, werd er weer flink gezwaaid en hoorden telkens weer “hello farang” (= westerling). In Ao Luk checkten we in bij een Thais hotel. Tijdens het opdienen van het avondeten aldaar dachten we even dat we in een hoerenkeet waren beland. Veel jonge dames in schaarse kleding kwamen langzaam binnen gedruppeld en keken met grote belangstelling naar blonde Ollie. We voelden ons hier echt vreemdelingen. Toen de dames het podium betraden, werd ons duidelijk dat het een Karaoke avond zou worden. We hebben een nieuw record neergezet voor het leeg maken van onze borden nadat een enorm vals gezang was los gebarsten. We vluchtten als een speer naar onze hotelkamer en zetten de tv zo hard aan om maar niets te hoeven horen van “de zingende fresia’s”.

De volgende ochtend werden we wakker van wederom gejank en dachten even dat de dames nog steeds bezig waren. Een kijkje naar buiten bleek al snel dat het hier om een nest jonge zwerfhonden ging die zich onder onze hotelkamer hadden genesteld. Eén hondje was van de balustrade gevallen en was terecht gekomen op een ijzeren pin die door zijn achterwerk was gespiest. Het gehuil van de jonge honden inclusief moeders bleek dat het om een ernstige zaak ging. We renden naar buiten pakten de beheerder in zijn kraag om de blaffende moederhond op afstand te houden, de pin inclusief hond uit de grond te trekken en zijn billen van de doorboorde pin te verlossen. Hopelijk heeft de zielenpoot het overleefd.

Vanaf Khao Lak fietsten we weer via de kust naar het noorden. Dit deel van Zuid Thailand was tijdens 2e kerstdag 2004 het zwaarst getroffen door de tsunamie en dat was nog steeds goed te zien. Heel veel nieuwbouw, maar ook veel half afgebouwde resorts omdat het geld op is en veel bomen in het mangrovewoud die waren omgehakt als luciferstokjes. Overal waar we kwamen was het erg rustig, niet alleen door de wederopbouw of de afzetting van de premier, maar ook door de financiële crisis die ook Thailand heeft getroffen. De rust kwam in ieder geval voor één avond goed van pas, vanwege een nogal roerige skype sessie met de familie van Zwanet. Zij zaten met zijn allen aan de nieuwjaarsborrel, waar wij ook even bij aanschoven om te toasten op het nieuwe jaar. We leven 6 uur en 541 jaar op Europa voor (Thailand leeft in het jaar 2552) en ’s avonds/’s nachts bellen met Nederland was daarom het beste moment. Blij dat we op dat moment in een vrijwel geheel leegstaand resort sliepen.

We boekten bij Tom & Am Tours in Khuraburi de langzame boot naar de 60 km uit de kust gelegen Surin Islands. Maar bij aankomst bij de pier bleek het om een speedboot te gaan. Volgens Tom waren er te weinig toeristen op het eiland (maar 50 terwijl max. 200 kunnen verblijven) en daarom ging er geen slowboat. We blazen met 3x 200 pk in een uur naar dit Nationaal Park, welke in de top tien staat als beste locatie voor duiken en snorkelen. Dat laatste deden we drie lagen lang totdat onze handen en voeten gerimpeld waren van het zoute zeewater. Met snorkelaars gestoken in professionele wetsuitpakken, loodgordels, en enorme onderwater camera’s werden we met een long tail boot naar de beste spots gebracht. Het leek alsof we op een James Bond set waren tussen navy seals op weg naar een missie. Zwaantje voelde zich soms zo lullig, omdat zij een blindengeleide hond, genaamd Ollie, nodig had (er was geen snorkelbril met haar brilsterkte te vinden) om al het moois wat voorbij kwam aan te wijzen. Prachtige koraalriffen en ongelofelijk vele soorten vissen (“Nemo”, de clownvis, bestaat echt) in allerlei kleuren en maten zagen we onder onze ogen voorbij gaan. Een haai van twee en een halve meter kwam ons nog gedag zeggen. En zelfs Zwaan kon deze grote jongen op 20 meter afstand zien. Helaas zagen we geen schildpadden zwemmen, alhoewel we zijn er één tegengekomen maar die kon niets meer zeggen.

We hebben in dit park voor het eerst onze tent opgezet en dat was niet echt een groot succes. De hitte in de tent was ondragelijk. We hadden ’s nachts bezoek van reuze vleermuizen die met hun gefladder vreemde geluiden maakten en we hadden weer eens de pech dat er even verderop een Duits gezin met kleine kinderen stond. We dachten dat voor dit soort families Centerparcs was uitgevonden, maar blijkbaar hadden deze gasten via internet het verkeerde park geboekt. We hebben in ieder geval geconstateerd dat de kids al op jonge leeftijd zeer goed ontwikkelde longen hadden. Van 6.00 uur tot ’s avonds laat liepen de ettertjes over de camping te krijsen en te janken. Olaf was nog minder enthousiast. Hij werd ’s nachts aangevallen door een leger mieren die de cashewnoten in de tent hadden ontdekt. Deze lagen ter hoogte van zijn achterwerk. De mieren dachten waarschijnlijk nog een lekker hapje gevonden te hebben. Was Ollie net van zijn vervelende uitslag af, kon hij zijn billen opnieuw insmeren. Dit maal tegen de jeuk.

Geef een Thai nooit een fooi, ze geven je er altijd weer iets voor terug. De beheerster, genaamd ‘Nok’ (betekent vogel) van het resort waar we de fietsen hadden achter gelaten voor het bezoekje aan de Surin Islands, kreeg van ons wat extra’s de avond voor vertrek. We vonden dat ze goed op onze ‘vrienden’ had gepast en gezien de geringe gasten, ondanks dat het hoogseizoen was, kon ze wel wat extra’s gebruiken om het hoofd boven water te houden. De ochtend van vertrek werden we niet alleen gewekt door een luidruchtig getjilp van vogels, maar werden we ook verrast door ons eigen ‘vogeltje’ met een flink ontbijt op bed. Dit was haar dankjewel voor de tip die we haar gaven. Een lief gebaar, maar dit was natuurlijk niet de bedoeling.

In het verderop gelegen Laem Son National Park bezochten we Wasana Resort, welke wordt gerund door Boudewijn (dutchie) en Wasana. Ook hier was het uitgestorven. We zien hun fotoalbum met foto’s van de tsunamie ramp. Shockerend! Onze magen inclusief de net gegeten pannenkoek draaiden zich twee maal om. Zij en de kinderen hebben het overleefd, maar moesten rijden als gekken om de grote golf voor te blijven. De verhalen over het stelen van sieraden van de lijken op het strand en de ‘corrupte’ hulpverleners waren net zo erg. De helft van al het gekregen geld, hebben de (buitenlandse) hulpverleners en regeringsleden in eigen zak gestopt. Het is maar goed dat de foute premier eind vorig jaar is afgezet. Heeft de bezetting van het vliegveld van Bangkok toch nog iets opgeleverd.

De route richting het noorden werd meer heuvelachtiger, waardoor de rug van Zwaantje het nog zwaarder verduren kreeg. Ze liep al sinds Ko Lanta te sukkelen met rugklachten en Thaise massages en 2 dagen fietsen/5 dagen rust hadden tot nu toe geen baat gehad. Ook de darmen hadden het door de hitte zwaar te verduren. Bij de 33/35 graden in de schaduw kon je in de brandende zon zeker nog tien graden erbij optellen. Dat maakt het fietsen erg lastig. We probeerden zo vroeg mogelijk te beginnen, stapten net na schemer op de fiets en probeerden voor enen het einddoel van die dag bereikt te hebben. Maar sommige dorpen met accommodatie lagen zover uit elkaar (80 tot 120 km) dat we vaak pas rond vieren over waren. Is het de oververhitting, zout/suiker gebrek, te veel gedronken, te weinig gedronken, te scherp gegeten, bedorven voedsel? We weten niet waardoor het komt, maar met de billen aan elkaar geknepen hebben we Chumpon (spreek uit: “jump on”) aan de oostkust bereikt. Ons einddoel van Zuid Thailand.

In Chumpon jumpten we on de nachttrein voor een rit van ca. 450 km en 8 en half uur naar Bangkok. We boekten een hotel waar we onze fietsen konden stallen voor vier weken. En probeerden de 25 en 35 kilo die wij al 2 maanden mee torsten te beperken tot respectievelijk 5 en 10 kilo. Want we gaan de komende maand Noord Thailand en Laos eens bekijken vanuit een andere positie. We hebben een extra rugzak gekocht voor weinig en gaan de komende maand backpacken!