14. Noord Argentinië (deel 2) en Noord Chili

Was het eerste deel van de route 40 (vanaf provincie Mendoza) grotendeels eentonig en droog. Vanaf de provincie Salta begon er geleidelijk meer afwisseling te komen in het landschap en het weer. En dat reed een stuk plezieriger. Zeker als ook de wegen weer fatsoenlijk zijn geasfalteerd, want oh... wat heeft de Peugeot het te verduren gehad op de onverharde wegen. We moesten zelfs nog naar een garage omdat we dachten dat een kei dwars door de uitlaat was gestuiterd. De schade viel achteraf gelukkig mee (7,50 euro voor een ochtendje werk). Het was een door een grote steen ingedeukte beschermplaat voor het motorblok die zorgde voor een oorverdovend kabaal.

We kregen, nadat we al 7 dagen onderweg waren in de auto, van het autoverhuurbedrijf per mail door dat de formulieren voor het meenemen van de auto naar Chili waren afgekeurd door de notaris. Dit hield in dat we de auto niet in Santiago de Chili maar in Argentinië moesten achterlaten (ja, er komt heel wat formaliteiten en papierwerk aan te pas voordat je de grens mag passeren). We waren blij dat er eindelijk duidelijkheid was over de auto, want we vonden dat we al wat doelloos rond reden. We zaten namelijk al vlakbij Jujuy, waar het bedrijf de papieren naar toe zou sturen en waar wij deze op zouden pikken.

We hadden op een gegeven moment het gevoel dat de auto voor ons een blok aan het been was en wilden deze zo snel mogelijk kwijt. Maar voordat we de auto inleverden in Salta reden we nog door de Quebrada de Cafayate, Valles Calchaquíes en Parque Nacional Los Cardones, waarbij we het idee kregen terug te keren naar de fietsperiode in Utah. Prachtige rode rotsformaties en mooie diepe canyons met mooie namen als ‘Garganta del Diablo’ (de strot van de duivel), ‘Los Castillos’ (de kastelen) en ‘El Anfiteatro’ (het amfitheater). Het schijnen de drie mooiste wegen van Noord Argentinië te zijn en dat kunnen we zeker onderstrepen.

De temperaturen in Salta waren inmiddels gezakt naar aanvaardbare temperaturen van rond de 27 à 30 graden en elke avond waaide er wel een onweersbui over. Het regenseizoen, ook wel genoemd de Boliviaanse winter, was aangebroken in dit deel van het land. We hebben zelfs een wolkbreuk meegemaakt die 56 mm water in 20 minuten loosde. Wij vonden het een welkome afwisseling en kregen mede daardoor weer een ontzettende drang om op onze fietsen te zitten in dit prachtige landschap.

We vieren Zwaantje d’r verjaardag nog net in Argentinië. Dit doen we in de stad Salta met uiteraard een etentje en ondanks de darmproblemen mocht een flesje wijn niet ontbreken. Eind van de middag kreeg ze nog het mooiste cadeau wat ze die dag maar kon wensen. Haar familie had een skype conferentie geregeld, zodat ze een groot deel van de familie tegelijk aan de lijn had.

Ondanks onze fietsdrang besloten we toch vanaf Salta de bus te nemen naar Chili’s San Pedro de Atacama. We hadden namelijk nog steeds de darmhuishouding niet in orde en door de hoogte van de Paso de Jama (bijna 5.000m) zouden we zeker problemen krijgen tijdens de beklimming. Daarnaast waren, door de vele regenval van de afgelopen dagen, alle wegen naar Salta afgesloten in verband met weggespoelde wegdelen, bruggen die door de kracht van het water van de pijlers waren verschoven en ondergelopen wegen waarbij zelfs 4x4 aangedreven auto’s niet doorheen konden. Ook de pas naar Chili was afgesloten door sneeuwval!

Tijdens het wachten op de bus, vermaken wij ons prima in Salta, een stad met nog veel oude, maar goed bewaarde koloniale architectuur. We skypen, mailen en lezen veel. Elke ochtend lekker even De Telegraaf en het Dagblad van het Noorden doornemen vanuit je bed (er was zelfs een internetaansluiting op de hotelkamer). Zo kunnen we toch nog iets van de Olympische Winterspelen volgen, want ook al heeft Argentinië wel 8 sportzenders, de Spelen zie je nergens. Is ook niet vreemd, want wie gaat er nu met deze temperaturen een schaatswedstrijd bekijken. Nee, hier is het een en al voetbal. We zouden zelfs de Nederlandse competitie kunnen volgen, zagen tijdens het zappen zelfs Ajax- Heerenveen voorbij komen.
Verder pakken we veel terrasjes in de stad aan de Plaza 9 de Julio, de plek waar je moet zijn om de wereld aan je voorbij te zien lopen.

Donderdagochtend was het dan zover. De avond ervoor om acht uur ’s avonds was er door de Chileense autoriteiten groen licht gegeven. De pas was sneeuwvrij gemaakt. We stonden vroeg op, om als eerste bij de bus te zijn, zodat we zeker wisten dat de fietsen mee konden. We wilden namelijk niet weer zoals in Vuurland naast de pot pissen. Om half zeven in de ochtend waren we bijna de eersten, de bus zou om zeven uur vertrekken. Als eerste hadden we de fietsen en tassen in de bus. Mooi dachten we.... we lopen nog wat rond, kopen wat extra water voor de lange rit van 700 km (11 uur) en stapten in...... Althans we deden een poging, maar werden tegengehouden door de eigenaar van de busorganisatie. Hij gaf aan ons tweeën omgeboekt te hebben naar een andere bus en zodoende moesten we al ons bagage weer uitladen en wachten op bus nummer 3. We konden hoog en laag springen, maar kregen niet voor elkaar om met bus nummer 1 of zelfs met nummer 2 mee te gaan. Bus 1 en 2 reden weg, half gevuld met passagiers en met een halflege bagageruim. We begrepen er niks van.

Een uur later kwam bus nummer 3. We zagen de buschauffeurs al tegen elkaar hun hoofden schudden, toen ze ons zagen, en we hadden weinig hoop dat het dit keer wel zou lukken. We moesten wachten totdat alle passagiers hun bagage in de bus hadden. Mooi niet, dachten we, want we zagen ook een band compleet met drumstel, synthesizer en andere muziekinstrumenten staan. Olaf probeert de bagageman te pushen, want we hadden hem bij het inladen van de 1e bus een vette fooi gegeven, Voordat de band hun trommels erin schoven, gaf hij ons eindelijk toestemming om de spullen in te laden, pfff.

Het gestress, smeergeld en de zweetdruppels waren de moeite waard! Wat een onwijs mooie monsterrit van 550 km over het Andesgebergte naar Chili. Vooral het deel in Argentinië. We klommen over –tig haarspeldbochten de hoogte in. We reden langs het gebergte met de zeven kleuren, langs zoutmeren gevuld met water (dit vanwege de vele regen) en reden vanaf 4.400m hoogte langs dikke pakken sneeuw en vulkanen naar de pas van circa 5.000 meter. Zeer bijzonder om deze hoogte eens mee te maken. We werden een beetje licht in het hoofd, maar voelden ons verder niet ziek. Een aantal passagiers waren zo ziek, dat ze maar net het toilet konden halen om hun maag te legen.

San Pedro de Atacama ligt in de Atacama woestijn op een hoogte van bijna 2.500m en dat was te merken aan de fietstocht die we maakten naar de beroemde Maanvallei. Ondanks de goede conditie moesten we regelmatig even stoppen om op adem te komen. We konden ons eindelijk voorstellen hoe de bergbeklimmers zich voelen en dat acclimatiseren toch wel heel erg belangrijk is. Het vele stoppen was geen straf, we genoten volop van dit wel hele bijzondere grillige met zout bedekte landschap. Het leek alsof we in de winter aan het fietsen waren, maar dan met een graadje of 32.

Wegens de woestijndroogte is het water in San Pedro op rantsoen. Het kwam regelmatig voor dat bij het tanden poetsen of douchen er geen druppel uit de leiding kwam. We kochten voor het eerst op onze reis drinkwater, omdat het kraanwater hiervoor niet geschikt was. De dagen in San Pedro vulden we met uitstapjes naar mooie bezienswaardigheden zoals de El Tatio geisers. Een trip die om 4.00 ’s ochtends begon en waar we met een autobusje in een aantal uren naar een hoogte van 4.350 meter werden gebracht. Ook hier zagen we weer toeristen pips kijken en die hun ontbijt weg brachten tussen de bosjes. Ons bleef het gelukkig weer bespaard. Tijdens de ochtendschemering komen de geisers (de hoogstgelegen van de wereld) tot leven en zien we in wat voor prachtige omgeving we ons bevinden.

De geisers zijn 5 km verwijderd van de Boliviaanse grens. Het land wat we voor 4 dagen in onze planning hadden meegenomen. Maar helaas..... we moeten Bolivia laten varen, omdat het programma van de tocht naar Salar de Uyuni geheel is omgegooid. Er is zoveel water gevallen dat men zelfs met een 4x4 niet over dit zoutmeer kon rijden en zodoende Hotel del Salar ook niet bereikbaar was. Een overnachting in dit hotel, wat geheel uit zout bestaat, zou zeer bijzonder geweest zijn. We bewaren dit deel van de wereld dan ook maar voor een volgende reis.

San Pedro is het duurste dorp van geheel Chili. Het is een smerig dorp wat moet leven van backpackers en andere rijke toeristen. De prijs kwaliteit verhouding is hier heel ver te zoeken. Geen wonder dat de inwoners steen en been klagen over de half gevulde hostels en restaurants. Hopelijk zijn de Chilenen zo slim om tijdig een forse prijsdaling door te voeren, want er is hier in de omgeving zoveel moois te zien. We brengen de laatste dag nog een bliksembezoek aan drie zoutmeren. Een hele aparte ervaring om hier in te zwemmen. De meren bevatten 7x zoveel zout als de zee en je drijft als het ware op het water, verzuipen kan hier echt niet.

De laatste 700 km naar de badplaats Arica, de noordelijkste stad van Chili en ons einddoel van Zuid Amerika, waagden we nog één keer met de bus. En we moeten zeggen.... een applaus voor de Chileense busmaatschappijen. Geen enkel probleem, nou ja.... één kleintje dan: bij toeval hoorden we dat onze bus niet ’s avonds laat vertrok maar ’s ochtends vroeg. Door de extreme regenval waren er zoveel wegwerkzaamheden, dat ’s nachts nog steeds de wegen waren afgesloten. En zo hadden we het geluk ook nog met daglicht wat te zien van het noordelijkste deel van Chili. Achteraf had het niet zoveel uitgemaakt op welk tijdstip we reden, omdat we 10 uur door een oersaaie donkerbruin woestijnlandschap reden, wat absoluut niet uitnodigde om er doorheen te fietsen.

We verlaten Zuid-Amerika met gemengde gevoelens, maar zijn blij met dit zuidelijk deel van de wereld kennis gemaakt te hebben.

Wat we zeker NIET zullen missen:
- het enorme contrast tussen arm en rijk. Met name de kleine kinderen die de restaurants en terrassen bij langs lopen om van alles te verkopen of gewoon zitten te bedelen. Waarbij je afvraagt, moeten ze niet naar school? of horen ze al niet in bed te liggen?;
- de taalbarrière. Met name social talker Olaf had soms nogal wat problemen. Hij voelde zich op sommige momenten erg geïsoleerd. Af en toe was de nood zo hoog, dat hij de terrassen afliep op zoek naar blonde koppen om te vragen of hij/zij uit Europa kwam. Het maakte voor hem niet uit, uit welk land de persoon kwam als hij/zij maar Duits of Engels kon en of hij naast de persoon mocht plaatsnemen voor een praatje;
- de extreme weersomstandigheden: de ondragelijke hitte van Noord Argentinië, de altijd aanwezige gierende wind van Patagonië, waar tegen in fietsen onmogelijk is en de enorme regen- en sneeuwval in het noorden van de beide landen met desastreuze gevolgen voor de infrastructuur;
- de irritante politiecontroles op de meest vreemde plaatsen, waarbij corruptie nog steeds aan de orde van de dag is;
- de norse en ontevreden uitziende Chilenen (uitzonderingen daar gelaten);
- de vreselijke vieze en slecht uitziende straat- en/of zwerfhonden, de meegenomen dazzer kwam soms goed van pas;
- het weggooien van wc papier in een emmertje in plaats van in de pot, we konden er maar niet aan wennen.

Wat we zeker zullen missen:
- de gastvrije en bijzonder vriendelijke Argentijnen;
- de traditionele gerechten als empanadas (met vlees gevulde deeglapjes), humitas (in maïsbladeren gevulde gestoofde maïs met kaas) en natuurlijk de dikke tortes en de Argentijnse steaks;
- de Nationale Parken van het mooie groene Patagonië;
- de zeer goedkope Argentijnse peso, waardoor we toch volgens Argentijnse begrippen zeer lux konden leven;
- de heerlijke wijnen. Dit is gelukkig maar tijdelijk, want ze zijn ook volop in Nederland verkrijgbaar;
- de Zuid Amerikaanse mentaliteit. Gebeurt het vandaag niet dan misschien wel morgen of overmorgen of nog later. Het woord ‘haast‘ of ‘stress’ kennen ze hier niet. Hier zouden wij Nederanders wel wat van mogen overnemen.

We zien uit naar normale temperaturen en maken ons op voor de volgende fietsetappe Paaseiland en Tahiti, waar we, volgens de reisboeken, het ‘regenseizoen’ zullen aantreffen.

Hasta luego!