10. Amerika (deel 5)

CALIFORNIE

Een supergoed idee ................ een auto huren voor een week!
We zijn Sequoia National Park nog niet binnen of we zien al de eerste 2 bruine beren. Een moeder met haar jong zitten op nog geen 50 meter afstand te wroeten in de grond op zoek naar eten. Het ziet er allemaal schattig uit, zeker als je bedenkt dat bij de minste of geringste aanval van zo’n beer je zo de auto in kunt duiken en wegrijden. Gelukkig dat we dit keer de fietsen op de achterbank in de auto hebben gestald. Ook ‘s avonds als we tegen schemer op 2.100m hoogte de tent op zetten in Grant Forest Village en met vrieskou de tent in moeten (ja, dit keer geen super de luxe lodge waar je kunt opwarmen in een hottub). Wij hebben ‘s nachts niet erg goed kunnen slapen van de kou (het heeft zeker 10 graden gevroren) en het was ideaal om ons ’s ochtends tegen 7 uur in de auto te kunnen opwarmen op weg naar ons volgend reisdoel.

Zwanet zei nog tegen Olaf, wedden dat we in 24 uur 5 beren zien!. En ja hoor ’s ochtends (nog geen 15 uur na de eerste beer encounter) op weg naar Moro Rock zien we beer nr. 3! Dit keer was het een zwarte beer en wat is het toch een heerlijk gevoel om zo’n beer vanuit de auto te begluren, zonder na te denken over een vluchtroute wanneer je op je fiets zit.
Uiteindelijk hebben we inderdaad 5 beren gezien in 24 uur. Alleen de laatste 2 bruine beren mogen eigenlijk niet meegeteld worden. Ze kwamen namelijk uit een ander holletje.
Op Moro Rock (bijna 2.000 meter boven de zeespiegel) hebben we vanaf een panoramisch terras een adembenemend uitzicht over het Giant Forest. Wij zijn de enige bezoekers (7:30 uur) en door de laaghangende bewolking in het dal ziet het er allemaal erg mysterieus uit.

Sequoia en Kings Canyon NP zijn parken van de legendarische reusachtige altijdgroene bomen (de Sequoia’s) die ouder zijn dan welk levend wezen op deze planeet dan ook en waren er al toen de piramiden nog gebouwd moesten worden. De reuzenbomen in beide parken zijn zo groot (tot 85m hoog) en breed (omtrek meer dan 30m), dat je zelfs met een auto over een omgevallen boom kon rijden of er doorheen kunt rijden. Het is een nachtmerrie voor fotografen: je krijgt ze op geen enkele manier geheel op één foto. Voor ons maakt het niet zoveel uit, wij zijn al tevreden met het aanzicht van deze reuzen en een foto van de top.

Als we Yosemite NP binnen rijden zien we niet alleen dat de bomen in een prachtig herfstkleur zijn gewaad, maar ook dat de Tioga Pass, die we in eerste instantie in de planning hadden, weer open is voor al het verkeer. Het is ongekend warm en droog. Zo warm dat het hier wereldnieuws is. Sinds 1932 schijnt het de afgelopen 100 jaar niet meer zo warm te zijn geweest. Nou valt het overdag op 2.000m hoogte nog wel mee, de temperatuur blijft steken bij 10 graden en ook bij Lake Tahoe is het uit de wind nog wel lekker, maar ’s nachts is het zo koud dat we een motel nemen. We betalen liever 20 dollar extra per nacht, dan nog een nacht in je tentje van de kou wakker liggen. De inwoners van dit gebied zijn trouwens erg neerslachtig en/of zenuwachtig. Het skiseizoen zou 31 oktober moeten aanvangen (medio november zou er 10 tot 25cm sneeuw moeten liggen), maar door de extreem hoge temperaturen van de afgelopen weken kunnen ze de sneeuw voorlopig wel vergeten. Maar goed ook, want we hebben geen sneeuwkettingen bij ons.

Ondanks het mooie weer krijgen we in Tahoe City toch de wintersportkriebels. Het is een enorm groot wintersportgebied wat al helemaal in kerststemming is. Er zijn diverse outdoorshops aanwezig die een paar leuke aanbiedingen hebben. We kopen gore-tex wanten niet alvast voor de wintersport in Nieuw Zeeland maar ook voor nu, want de windstopper vingerhandschoenen die we meegenomen hadden, geven niet de warmte die we ’s avonds nodig hebben bij de tent. En Ollie koopt een nieuwe regenjas, want de oude begint door te lekken. Dus voortaan geen rode Ollie op de foto maar een gele (bij slecht weer dan).

Voor ons is het, nadat we de auto hebben ingeleverd, weer zwoegen in de hitte van 29 graden in de zon op zeeniveau. De dag ervoor op 2.000m nog 9 graden en nu in eens 20 graden warmer, dat is weer effe wennen en het luie zweet van de afgelopen week komt dan ook met liters uit onze poriën. ’s Nachts blijft het overigens rond het vriespunt. ’s Avonds liggen we dan ook al heel vroeg in onze warme slaapzakken met de mutsen op.

We fietsen via Santa Rosa naar het noorden door het wijngebied van Californië. De wijnranken zijn nog mooi aan het verkleuren en bij een enkele kunnen we nog een druiventros zien hangen. Het is een mooi gebied en de meeste wijnhuizen hebben open huis om de wijnen te proeven. Ze zien er allemaal even aanlokkelijk uit. Wij fietsen stoïcijns door, want we weten dat als je eenmaal begint met proeven, van fietsen weinig meer komt en de campings zijn hier schaars, dus we moeten wel verder. We klimmen de Coastal Range over, weer een bergketen die van noord naar zuid loopt, en 4 mijl voor de camping in Philo schiet Olaf in de remmen. We staan voor wijnproeverij Goldeneye (Olaf zijn bijnaam is 00Sevink van de James Bond film) en hij vindt dat het er nu maar eens een keer van moet komen. Olaf weet wel wat ie uitzoekt, zo’n luxe proeverij zijn we hier nog niet tegengekomen. Zwanet wilde nog aangeven of het wel binnen het budget paste, maar Olaf zat al lang en breed in de wijntuin achter een Pinot Noir met een hapje erbij. Doordat de gastheer meer geïnteresseerd was in onze reisverhalen, zijn wij weinig te weten gekomen over wijnboer Goldeneye. Na afloop hoefden we dan ook niets te betalen.

We zetten onze tent maar weer eens op op een ‘koude’ staatscamping in Hendy Woods State Park. En we weten niet wat het is maar we hebben een haatliefde verhouding met de parkrangers van staats en nationale parken. We pakken op een wederom leegstaande camping (we staan de laatste weken overal alleen met onze tent) een willekeurig plek zoals altijd vlakbij de toiletgebouwen. Tegen schemer komt de ranger controleren of we wel betaald hadden. Dit hadden we uiteraard nog niet, want de tent stond er nog maar half. De ranger gaf aan dat voor bikers en hikers maar 1 plek was gereserveerd en of we onze tent wel even wilden verkassen. Olaf gaf nog aan dat de hele camping leeg was en dat het toch niet zoveel uitmaakte waar we gingen staan. Maar de ranger hield voet bij stuk of 20 dollar betalen voor een autoplek of 6 dollar voor een bikersplek.
We hebben het idee dat alle parkrangers zijn afgewezen voor een opleiding aan de politieschool. Ze lopen er maar wat stoer bij met hun kisten en uniform aan en vooral het pistool en pepperspray moet toch wel zo zichtbaar aanwezig zijn, dat je als burger gelijk al op de knieën valt en om vergiffenis vraagt, zonder dat je iets verkeerds doet.

Het blijft ’s nachts koud en de voeten van Zwanet willen maar niet warm worden. Omdat ze niet in de nieuwe wanten passen, heeft ze een andere oplossing gevonden. Ze vult ’s avonds voor het slapen gaan de waterfles met heet water en heeft zo een mooie warme kruik in de slaapzak.

Wij naderen highway 1 oftewel de beroemde en beruchte Pacific Highway. Een slingerende en op en neergaande weg langs de steile kliffen (meestal zonder vangrail) van de westkust aan de Stille Oceaan waar fietsen een hele uitdaging schijnt te zijn (er is geen vluchtstrook aanwezig). De laatste ca. 175 mijl naar het zuiden richting San Francisco doen we mooi rustig aan. In Manchester blijven we nog een extra dag vanwege zeemist. Het is jammer om dan door te fietsen en al dit moois te moeten missen en daarnaast is het ook nog eens levensgevaarlijk om zo de highway te vervolgen. We staan op een camping waar de reeën op zo’n 50m van je tent staan te grazen en ’s avonds bij het eten koken, zitten er 5 wasberen met smart te wachten op de vuilnis die we weggooien. Helaas voor hun is er geen eten over, want Hollandse fietsers laten geen restjes over.

Amerikanen klagen steen en been over hun vakantiedagen (maar 15 dagen per jaar), maar ze vertellen er even niet bij dat ze –tig dagen aan bankholidays hebben. Is het niet Laborday dan is het wel Columbusday of Halloween. En 24 november is het ook weer zover. Het is Thanksgiving een soort kerstavond zoals bij ons, waar eten (m.n. de gebraden kalkoen) en drinken met je familie een hoofdrol speelt. En omdat het op een donderdag valt, heeft half Amerika dan ook maar de vrijdag vrij genomen voor een lang weekend. Dat is te merken de campings zijn weer overvol (ondanks dat de nachten koud zijn) en we kunnen met geluk dat weekend de tent nog op een hiker/biker plek zetten, want wie wandelt en/of fietst er nu nog deze tijd van het jaar? Ook Ollie is weer happy: hij kan eindelijk weer social talken met Jan en alleman, want dat heeft ie wel gemist de afgelopen weken.

We rijden San Francisco binnen via de beroemde Golden Gate Bridge en het valt ons direct op hoe fietsvriendelijk deze stad is. Er zijn veel fietspaden aangelegd en het wemelt hier van de wielrenners. We hebben in de afgelopen 5 maanden niet zoveel fietsers gezien als bij binnenkomst van San Francisco. Erg vreemd ook dat hier zoveel toeristen een fiets huren, omdat deze stad op heuvels is gebouwd, die soms zo steil zijn dat je er tegen aan kunt leunen (meer dan 35%). Zou de 6-voudige Tour de France winnaar Lance Armstrong hier geboren zijn?
We vragen een voorbijrijdende wielrenner om het heugelijke feit (ons op de Golden Gate, ons einddoel van de USA) op de foto te zetten, waarvoor hij zelfs op de grond gaat liggen om de perfecte plaat te schieten.

Men noemt San Francisco wel de meest Europese stad van de Verenigde Staten en daar zijn wij het mee eens. Alleen al de auto’s: de Duitsers doen hier goede zaken. We hebben nergens in Amerika zoveel BMW’s, Mercedessen en Audi’s gezien als hier in deze stad. We blijven 5 dagen hangen in deze stad die op de San Andreas breuklijn ligt. We hebben dus niet echt stevige grond onder onze voeten. De laatste grote aardbeving dateert alweer van 1989 met miljarden dollars schade en bijna 100 doden.

We bezoeken Chinatown (dit keer wel met echte Chinezen en geen zwervers zoals in Vancouver), waar de grootste Chinese gemeenschap buiten Azië schijnt te wonen. We kijken uit op gevangeniseiland Alcatraz, tijdens een wandeling door de steile streets of San Franciso. Eén straat (Russian Hill) is wel zo steil dat er 9 haarspeldbochten nodig zijn om dit straatje van nog geen 200m te overbruggen. We slenteren over Fisherman’s Warf met de vele winkels en restaurants en eten lekker pizza en sushi. Met name eten wat we zelf niet kunnen bereiden bij de tent.

We verlaten Amerika met een goed gevoel. We hebben alles gezien wat op ons verlanglijstje stond, maar er zijn er ook weer een paar bijgekomen. De staten Oregon en Washington willen we ooit nog een keer bezoeken, maar ook de glooiende graanvelden van Montana, de geisers en kalksteenterrassen van Yellowstone, de needles van Canyonlands en de hoodoo’s van Bryce Canyon willen we zeker nog een keer terug zien.

Veel mensen mailen ons ‘zijn jullie als reismoe?’ of ‘missen jullie thuis’ niet. We genieten elke dag nog steeds volop van alle indrukken en ontmoetingen en hebben nog steeds het geluk om zo’n reis te mogen en kunnen ondernemen. Onze Drentse collegafietsers Gerrit en Jeanette van www.fietsdrang.nl hebben hun reis moeten onderbreken in verband met familie omstandigheden. We beseffen ons daarom maar weer al te goed dat gezondheid, niet alleen van onszelf maar zeker ook van je naasten en dierbaren, boven alles staat!

Nog even wat statistieken:
- Aantal gereden km’s : ruim 12.500, waarvan 6.000 km op de fiets
- Aantal lekke banden : 7x, veelal door staaldraad van kapot gereden
vrachtwagenbanden op de Interstates
- Aantal gegeten bananen : ca. 250 stuks voor de extra calorieën
- Gegeten pasta : ca. 20 kilo MacarOllie en/of Spaghetti Zwanetti
- Chili/Kidneybonen : ca. 10 kilo om de turbo aan te slingeren
- Muffins : ca. 80 om het suikerpeil hoog te houden, oh wat
zullen we deze missen in Zuid Amerika
- Tent opzetten/afbreken : > 100x en we zijn er nog lang niet flauw van
- Motel/cabin : ca. 15x vanwege kou, geen goede plek
kunnen vinden voor je tent of gewoon om even
lekker te genieten van wat luxe.