9. Amerika (deel 4)
NEVADA
Wie Rome, Venetië, Parijs, New York, de Sahara, Luxor in Egypte en de Efteling (of een ander pretpark) al lopend in één dag (of al fietsend in een halve dag) wil zien en tegelijkertijd terug wil in de tijd van piraten, Romeinen of ridders en weer eens een biertje wil kopen voor een oude Hollandse prijs van ƒ 1,25 (zoals 23 jaar geleden, toen wij voor het eerst op stap gingen), dan is dit mogelijk!
Koop een vliegticket naar Las Vegas, denk dan even niet aan de slachtoffers van de aardbeving in Pakistan, de tsunami in Sri Lanka, de oorlog in Irak, de hongerlijdende mensen in de 3e wereldlanden of aan het ‘even verder op’ getroffen New Orleans.
In gokstad Las Vegas (LV) is dit alles mogelijk! En wil je het ook nog eens zo goedkoop mogelijk, kom dan van maandag t/m donderdag. Want dan heb je aan de 6 km lange Strip (de gokstraat van LV) een hotelkamer voor nog geen 36 dollar (in het weekend vanaf 140 dollar per nacht) en kun je ‘all you can eat’ dineren vanaf 11 dollar p/p.
Hier draait alles om money, geld, dollars en creditcards of hoe de Casino eigenaren het liefst denken: hoe kunnen we zo snel mogelijk op slinkse wijze al het geld van de 35 miljoenen toeristen per jaar ontfutselen.
Vriendelijke dames in bijzonder strakke bloesjes en veelal gevuld met siliconen proberen door het serveren van drankjes nog meer geld binnen te halen voor hun bazen. Allerlei gratis shows en barokke architectuur (elk hotel heeft zijn eigen thema) moeten ons en de overige bezoekers afleiding bieden, zodat wij en zij zich niet realiseren dat gokken na een tijdje enorm saai kan worden. Van ons krijgen de casinomagnaten nog geen 10 dollar, want wij snappen niets van blackjack, roulette, pokeren of al die duizenden gokautomaten (waarvan we er één geprobeerd hebben). Daarom eten wij onze buikjes maar rond voor weinig en eten zoveel dat wij ’s avonds al rollend terug naar ons bed kunnen.
Wij komen met bijna 30 graden de stad binnen fietsen op de dag van Halloween (31 oktober). Ondanks alle waarschuwingen, die wij onderweg in Valley of Fire en bij Lake Mead meekregen, om de stad niet binnen te fietsen, zou te gevaarlijk zijn, te druk, etc., vonden wij het op maandagochtend reuze meevallen. We zijn zelfs de ‘Strip’ gelijk over gefietst op zoek naar een goedkoop hotel. Die krijgen we in hotel Circus Circus op de 13e verdieping met uitzicht op de metershoge Stratosphere (die we later die week nog gratis bezoeken). Omdat vanaf 2 t/m 5 november alle hotelkamers in LV zijn volgeboekt (dat zijn er zo’n 150.000) in verband met een grote autobeurs en heel wat popconcerten, verruilen we na 2 nachten het bed voor de slaapzak. Op de naast gelegen KOA camping (met wel 2 tentsites en meer dan 500 RV sites) zetten we de tent op. Toch wel uniek: kamperen midden in LV aan de Strip.
We hoorden tijdens het rondje Grand Canyon op de radio dat de voorverkoop voor U2 in Salt Lake City zou beginnen. We vonden dit wat vreemd, want de bandleden waren hun wereldtoer in Amerika in maart jl. begonnen en zouden deze in september in Europa beëindigen. In LV toch maar even www.u2.com bezocht en wat blijkt, ze toeren nog eens 3 maanden door Canada en USA en wel heel toevallig ook nog eens in Las Vegas op 4 t/m 6 november. Ondanks dat alle kaarten al maanden zijn uitverkocht, trekken wij ons hier niks van aan. Olaf doet 3 dagen een belronde met de ticketoffice en ook via internet proberen we nog 2 kaarten te bemachtigen, helaas zonder succes.
Dan maar op 4 november ’s avonds naar het MGM Grand Hotel, waar Bono met z’n jongens zou optreden, en hopen dat we op de zwarte markt nog wat kaarten kunnen bemachtigen. In de monorail op weg naar MGM hoorden we al bedragen van 500 dollar per ticket. No way, dachten we, dat is het ons niet waard. We lopen tegen zevenen doodnuchter naar de ticketbalie van MGM en vragen aan de eerste de beste baliemedewerker of er nog kaartjes zijn voor U2. “Yes, of course” krijgen we te horen. We staan helemaal perplex en denken dat de jongen een geintje maakt, want we zijn natuurlijk nr. 1.287 die dezelfde vraag heeft gesteld die avond. We vragen of hij het echt meent en toen hij het bedrag noemde voor de tickets moest Olaf even slikken, maar de grootste fan Zwanet zwaaide al met de creditcard.
Bij binnenkomst van de kleine ronde zaal (max.12.000 bezoekers) zien we dat we op de 2e rij zitten helemaal vooraan. We hebben VIP plaatsen voor een prijs die je in Nederland ook betaald. Normaal gesproken wordt er door MGM zo’n 100 kaarten gereserveerd voor haar Casino VIP gasten, maar als deze over zijn gaan de kaarten 1 uur voor aanvang van het concert in de verkoop. En wij waren 2 van de 100 gelukkigen die alsnog een plaats hadden.
We vielen qua kleding (m.n. Zwanet) die avond wel een beetje uit de toon. Onze bergschoenen en lange broeken trokken veel bekijks van vooral de dames die rondliepen op hoge naaldhakken (hoe houden ze het vol urenlang hierop te staan), korte rokken en een lapje stof van boven om hun siliconen te bedekken.
Het concert was weer als vanouds, twee en een half uur lang speelden ze letterlijk en figuurlijk de snaren ervan af. Door de kleine zaal was de akoestiek toppie (10x beter dan de Arena of Gelredome). We konden Bono bijna de hand schudden zo dicht zaten we op het podium. Heeft Las Vegas ons toch nog geluk gebracht!
We verlaten Las Vegas (vanaf de jaren 30 enorm gegroeid doordat de duizenden bouwvakkers aan de nabijgelegen Hoover Dam vermaak zochten en hun zuurverdiende centen hier verspeelden), niet per fiets maar per huurauto. We vernamen dat in Death Valley, het volgende Nationaal Park wat in de planning lag, nog te heet is om te fietsen. De dag dat wij er door heen reden was het nog circa 35 graden (in de zomermaanden zijn temperaturen boven de 50 graden heel normaal) en met 2 flinke passen van meer dan 5000 en 8000 feet was dit zeker voor Zwaantje niet te doen geweest per fiets. Daarnaast hadden we nog een ander bijkomend probleem. De geplande route naar Yosemite NP kon niet doorgaan, omdat de pas over de bergketen Sierra Nevada al was afgesloten in verband met sneeuwval. Ook andere passen ten noorden en ten zuiden van Yosemite zouden op korte termijn afgesloten worden. Hier hadden we tijdens de voorbereidingen in Nederland eigenlijk geen rekening meegehouden. Een auto huren blijkt dan de beste optie.
Death Valley is een park van extremen. We bezoeken in het park Bad Water, waar zich het laagste punt van Amerika bevindt (85m onder zeeniveau) en nog geen 80 mijl verderop ligt Mount Whitney, de hoogste berg van Amerika (4.417m). Wij bezoeken de zoutvlakte, waarbij je het gevoel hebt over een sneeuwveld te lopen, bezoeken Zabriskie Point, waarbij je het gevoel hebt dat je op de maan loopt en zien zandduinen, canyons en curieus gevormde bergketens in verschillende rood- en bruintinten. De hitte overdag staat in scherp contrast met de kou van de nacht. En in dit schijnbare levenloze landschap tref je ook nog wat diersoorten en planten aan. Ongelofelijk dat hier nog iets kan leven of groeien.
Als we de Vallei des Doods uitrijden is het halfbewolkt en dat scheelt gelijk zo’n 10 graden. We rijden langs de oostkant van de Sierra Nevada naar het zuiden en rijden door het Sequoia National Forest naar Bakersfield, waar we op het vliegveld de auto weer moeten inleveren. De nacht ervoor staan we op een camping aan de andere kant van de stad en we schrikken tegen tweeën wakker van een afgrijselijk gesis. Is het een slang? Olaf heeft al bijna het Zwitsers zakmes ter hand. Of is het de autoband die leegloopt? Olaf doet de voortent voorzichtig open maar doet deze snel weer dicht. Z’n gezicht zit onder de waterdruppels. Wat blijkt: de sproei-installatie is aangeslagen. We dommelen weer in en de volgende ochtend worden we wakker van de natte slaapzakken en matrassen. De sproeier was zo gericht dat ie net onder de buitentent door op de binnentent gericht was en deze is niet waterdicht.
We vervolgen de tocht per fiets naar het noorden en fietsen 3 dagen langs heerlijke zoetgeurende Californische wijngaarden en boomgaarden met appelen, perziken, olijven en vooral sinaasappelen. Als we Sequoia National Park binnenfietsen begint het te regenen, onweren en zelfs te hagelen. We schuilen in de Visitor Centre en beseffen dat met dit weer en de kou op meer dan 2.500m (dus sneeuw!) die we nog tegemoet moeten fietsen niet erg hoopgevend is. Daarnaast lopen alle zwarte beren nog rond te scharrelen naar het laatste voedsel wat ze kunnen vinden (we hadden verwacht dat zij al in hun holletje waren gekropen voor de winterslaap) en zijn de meeste campings, lodges en motels al gesloten voor de winter. Ook hier hadden we tijdens de voorbereidingen geen rekening meegehouden. Er zit niets anders op dan terug te keren. We huren wederom een auto in Visalia om toch nog iets van dit park en Kings Canyon en Yosemite te zien. We geven het niet snel op!
Wie Rome, Venetië, Parijs, New York, de Sahara, Luxor in Egypte en de Efteling (of een ander pretpark) al lopend in één dag (of al fietsend in een halve dag) wil zien en tegelijkertijd terug wil in de tijd van piraten, Romeinen of ridders en weer eens een biertje wil kopen voor een oude Hollandse prijs van ƒ 1,25 (zoals 23 jaar geleden, toen wij voor het eerst op stap gingen), dan is dit mogelijk!
Koop een vliegticket naar Las Vegas, denk dan even niet aan de slachtoffers van de aardbeving in Pakistan, de tsunami in Sri Lanka, de oorlog in Irak, de hongerlijdende mensen in de 3e wereldlanden of aan het ‘even verder op’ getroffen New Orleans.
In gokstad Las Vegas (LV) is dit alles mogelijk! En wil je het ook nog eens zo goedkoop mogelijk, kom dan van maandag t/m donderdag. Want dan heb je aan de 6 km lange Strip (de gokstraat van LV) een hotelkamer voor nog geen 36 dollar (in het weekend vanaf 140 dollar per nacht) en kun je ‘all you can eat’ dineren vanaf 11 dollar p/p.
Hier draait alles om money, geld, dollars en creditcards of hoe de Casino eigenaren het liefst denken: hoe kunnen we zo snel mogelijk op slinkse wijze al het geld van de 35 miljoenen toeristen per jaar ontfutselen.
Vriendelijke dames in bijzonder strakke bloesjes en veelal gevuld met siliconen proberen door het serveren van drankjes nog meer geld binnen te halen voor hun bazen. Allerlei gratis shows en barokke architectuur (elk hotel heeft zijn eigen thema) moeten ons en de overige bezoekers afleiding bieden, zodat wij en zij zich niet realiseren dat gokken na een tijdje enorm saai kan worden. Van ons krijgen de casinomagnaten nog geen 10 dollar, want wij snappen niets van blackjack, roulette, pokeren of al die duizenden gokautomaten (waarvan we er één geprobeerd hebben). Daarom eten wij onze buikjes maar rond voor weinig en eten zoveel dat wij ’s avonds al rollend terug naar ons bed kunnen.
Wij komen met bijna 30 graden de stad binnen fietsen op de dag van Halloween (31 oktober). Ondanks alle waarschuwingen, die wij onderweg in Valley of Fire en bij Lake Mead meekregen, om de stad niet binnen te fietsen, zou te gevaarlijk zijn, te druk, etc., vonden wij het op maandagochtend reuze meevallen. We zijn zelfs de ‘Strip’ gelijk over gefietst op zoek naar een goedkoop hotel. Die krijgen we in hotel Circus Circus op de 13e verdieping met uitzicht op de metershoge Stratosphere (die we later die week nog gratis bezoeken). Omdat vanaf 2 t/m 5 november alle hotelkamers in LV zijn volgeboekt (dat zijn er zo’n 150.000) in verband met een grote autobeurs en heel wat popconcerten, verruilen we na 2 nachten het bed voor de slaapzak. Op de naast gelegen KOA camping (met wel 2 tentsites en meer dan 500 RV sites) zetten we de tent op. Toch wel uniek: kamperen midden in LV aan de Strip.
We hoorden tijdens het rondje Grand Canyon op de radio dat de voorverkoop voor U2 in Salt Lake City zou beginnen. We vonden dit wat vreemd, want de bandleden waren hun wereldtoer in Amerika in maart jl. begonnen en zouden deze in september in Europa beëindigen. In LV toch maar even www.u2.com bezocht en wat blijkt, ze toeren nog eens 3 maanden door Canada en USA en wel heel toevallig ook nog eens in Las Vegas op 4 t/m 6 november. Ondanks dat alle kaarten al maanden zijn uitverkocht, trekken wij ons hier niks van aan. Olaf doet 3 dagen een belronde met de ticketoffice en ook via internet proberen we nog 2 kaarten te bemachtigen, helaas zonder succes.
Dan maar op 4 november ’s avonds naar het MGM Grand Hotel, waar Bono met z’n jongens zou optreden, en hopen dat we op de zwarte markt nog wat kaarten kunnen bemachtigen. In de monorail op weg naar MGM hoorden we al bedragen van 500 dollar per ticket. No way, dachten we, dat is het ons niet waard. We lopen tegen zevenen doodnuchter naar de ticketbalie van MGM en vragen aan de eerste de beste baliemedewerker of er nog kaartjes zijn voor U2. “Yes, of course” krijgen we te horen. We staan helemaal perplex en denken dat de jongen een geintje maakt, want we zijn natuurlijk nr. 1.287 die dezelfde vraag heeft gesteld die avond. We vragen of hij het echt meent en toen hij het bedrag noemde voor de tickets moest Olaf even slikken, maar de grootste fan Zwanet zwaaide al met de creditcard.
Bij binnenkomst van de kleine ronde zaal (max.12.000 bezoekers) zien we dat we op de 2e rij zitten helemaal vooraan. We hebben VIP plaatsen voor een prijs die je in Nederland ook betaald. Normaal gesproken wordt er door MGM zo’n 100 kaarten gereserveerd voor haar Casino VIP gasten, maar als deze over zijn gaan de kaarten 1 uur voor aanvang van het concert in de verkoop. En wij waren 2 van de 100 gelukkigen die alsnog een plaats hadden.
We vielen qua kleding (m.n. Zwanet) die avond wel een beetje uit de toon. Onze bergschoenen en lange broeken trokken veel bekijks van vooral de dames die rondliepen op hoge naaldhakken (hoe houden ze het vol urenlang hierop te staan), korte rokken en een lapje stof van boven om hun siliconen te bedekken.
Het concert was weer als vanouds, twee en een half uur lang speelden ze letterlijk en figuurlijk de snaren ervan af. Door de kleine zaal was de akoestiek toppie (10x beter dan de Arena of Gelredome). We konden Bono bijna de hand schudden zo dicht zaten we op het podium. Heeft Las Vegas ons toch nog geluk gebracht!
We verlaten Las Vegas (vanaf de jaren 30 enorm gegroeid doordat de duizenden bouwvakkers aan de nabijgelegen Hoover Dam vermaak zochten en hun zuurverdiende centen hier verspeelden), niet per fiets maar per huurauto. We vernamen dat in Death Valley, het volgende Nationaal Park wat in de planning lag, nog te heet is om te fietsen. De dag dat wij er door heen reden was het nog circa 35 graden (in de zomermaanden zijn temperaturen boven de 50 graden heel normaal) en met 2 flinke passen van meer dan 5000 en 8000 feet was dit zeker voor Zwaantje niet te doen geweest per fiets. Daarnaast hadden we nog een ander bijkomend probleem. De geplande route naar Yosemite NP kon niet doorgaan, omdat de pas over de bergketen Sierra Nevada al was afgesloten in verband met sneeuwval. Ook andere passen ten noorden en ten zuiden van Yosemite zouden op korte termijn afgesloten worden. Hier hadden we tijdens de voorbereidingen in Nederland eigenlijk geen rekening meegehouden. Een auto huren blijkt dan de beste optie.
Death Valley is een park van extremen. We bezoeken in het park Bad Water, waar zich het laagste punt van Amerika bevindt (85m onder zeeniveau) en nog geen 80 mijl verderop ligt Mount Whitney, de hoogste berg van Amerika (4.417m). Wij bezoeken de zoutvlakte, waarbij je het gevoel hebt over een sneeuwveld te lopen, bezoeken Zabriskie Point, waarbij je het gevoel hebt dat je op de maan loopt en zien zandduinen, canyons en curieus gevormde bergketens in verschillende rood- en bruintinten. De hitte overdag staat in scherp contrast met de kou van de nacht. En in dit schijnbare levenloze landschap tref je ook nog wat diersoorten en planten aan. Ongelofelijk dat hier nog iets kan leven of groeien.
Als we de Vallei des Doods uitrijden is het halfbewolkt en dat scheelt gelijk zo’n 10 graden. We rijden langs de oostkant van de Sierra Nevada naar het zuiden en rijden door het Sequoia National Forest naar Bakersfield, waar we op het vliegveld de auto weer moeten inleveren. De nacht ervoor staan we op een camping aan de andere kant van de stad en we schrikken tegen tweeën wakker van een afgrijselijk gesis. Is het een slang? Olaf heeft al bijna het Zwitsers zakmes ter hand. Of is het de autoband die leegloopt? Olaf doet de voortent voorzichtig open maar doet deze snel weer dicht. Z’n gezicht zit onder de waterdruppels. Wat blijkt: de sproei-installatie is aangeslagen. We dommelen weer in en de volgende ochtend worden we wakker van de natte slaapzakken en matrassen. De sproeier was zo gericht dat ie net onder de buitentent door op de binnentent gericht was en deze is niet waterdicht.
We vervolgen de tocht per fiets naar het noorden en fietsen 3 dagen langs heerlijke zoetgeurende Californische wijngaarden en boomgaarden met appelen, perziken, olijven en vooral sinaasappelen. Als we Sequoia National Park binnenfietsen begint het te regenen, onweren en zelfs te hagelen. We schuilen in de Visitor Centre en beseffen dat met dit weer en de kou op meer dan 2.500m (dus sneeuw!) die we nog tegemoet moeten fietsen niet erg hoopgevend is. Daarnaast lopen alle zwarte beren nog rond te scharrelen naar het laatste voedsel wat ze kunnen vinden (we hadden verwacht dat zij al in hun holletje waren gekropen voor de winterslaap) en zijn de meeste campings, lodges en motels al gesloten voor de winter. Ook hier hadden we tijdens de voorbereidingen geen rekening meegehouden. Er zit niets anders op dan terug te keren. We huren wederom een auto in Visalia om toch nog iets van dit park en Kings Canyon en Yosemite te zien. We geven het niet snel op!
posted by Olaf en Zwanet at 11/13/2005 10:07:00 p.m.
1 Comments:
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Een reactie posten
<< Home