2. Maleisië

We fietsten over 6 baanssnelwegen KL uit wat op zich goed te doen was, maar werden stoned van de uitlaatgassen. We vermoedden dat 2 pakjes zware Van Nelle p/p/p/d roken gezonder was dan de dieselroet die we inademden en aan het einde van de fietstocht op onze lichamen plakte. De binnenwegen die we vonden, waren net als de snelwegen overvol met stinkende twee- en vierwielers met aan beide zijden palmplantages voor o.a. de biodieselindustrie. Niet echt aantrekkelijk dus.

We zouden rustig aan beginnen, omdat we het laatste half jaar niet of nauwelijks hadden gefietst. De eerste dag was gelijk raak: 85 km op de teller en we gingen door tot laat in de middag. Zweten, liters water drinken en nog eens zweten. We hadden hoofden als rode bieten en het wachten was op het fluitsignaal die de stoom kon afblazen.

Een tussenstop van 5 dagen op Pilau Pangkor, een eiland voor de westkust met een paar pittige klimmetje van zelfs 20%, leuke stranden en veel tropische regenbuien bracht ons weer wat tot rust. We vonden in Teluk Nipah bij Mr. Saturday een klein maar sfeervol chaletje met airco, wat hier echt nodig was. Ollie zaagde de eerste nacht een tropische regenwoud om en Zwaantje kon eindelijk bijkomen van de gestreste werkdagen van de afgelopen maanden. Het eiland deed ons veel denken aan Tahiti, prachtige bloemen, mooie vogels (hornbills, kingfishers), vlinders en vervelende apen.

Een ander hoogtepunt was het tweedaags bezoek aan David in Nibong Tebal.
Een man die geen postzegels of sigarenbandjes spaart, maar wereldfietsers. Via diverse websites waren we bij zijn adres gekomen en ook al hadden we deze niet gevonden, hij heeft diverse spionnen langs de doorgaande wegen om hem in te lichten dat er vol bepakte fietsers onderweg zijn, zodat hij deze kan oppikken.

Naar aanleiding van een zware hartoperatie in 2003 is hij op advies van z’n arts gaan fietsen, wat inmiddels heeft geleid tot diverse tochten over Aziatisch grondgebied.
Hij bracht ons naar diverse Hindu tempels waar zojuist het Lichtfestival was begonnen (een soort paasvuur, maar dan ook met vuurwerk en alle Hindu aanhangers versieren hun huizen met kleine kaarsjes). We bezochten een Toddy plantage, waar veel lokale personen langs komen om ‘legaal’ een Toddy te drinken (de inhoud van een kokosnoot die 3 uur lang heeft staan te gisten voor de nodige alcohol), bij aankomst waren de gasten al aardig vrolijk.

Hij nam ons mee naar vage vrienden die hij meer dan een jaar niet had gezien. Eén ervan, Mr. King Kong genaamd, kon de broer van Sugar Lee Hooper zijn. In kleermakerszit op een smal bankje nam hij de zoveelste blikje Tiger biertje in één teug en gezien de tientallen blikjes bier die onder de tafel lagen van die middag en z’n gezichtsuitdrukking die boekdelen sprak, hebben we maar geen foto van hem gemaakt. We vonden in een Hindu tempel een beeld, zoals hij er ongeveer uit zag, zie hiernaast. We voelden ons op deze plek erg ongemakkelijk en seinden David in dat we graag verder wilden.


We passeerden vissersdorpjes, bezochten vismarkten en the night market, waar tientallen kraampjes waren opgesteld met lekkere hapjes.

De volgende stop was de Chinese bruiloft hier waren we niet voor uitgenodigd maar volgens David was dit geen enkel probleem. Het waren allemaal zijn ‘vrienden’. Aangekomen op de bruiloft blijkt dit een grote schrans- en zuipfestijn te zijn. Het betreft volgens onze gids een middelmatige bruiloft met maar 2.000 gasten en een 10 gangen diner (normaal is 3 á 4.000 gasten). Eenmaal binnen in de feesttent werden we door 2.000 paar ogen gevolgd, schuiven we bij wildvreemden aan tijdens de vierde gang en voor we het wisten, moesten we tientallen handen schudden, werd er gevraagd whele ale you flom, happy, come dlink beel.... Na circa 150 gasten en de bier is Olaf er mee gestopt.....pfff. Zwaantje had een goed excuus: haar darmen werkten al enkele dagen niet optimaal. We hadden het gevoel het middelpunt van deze avond te zijn, maar dat was natuurlijk het bruidspaar die, voor ons erg vreemd, niet eens aanwezig waren. Pas bij de 9e gang tegen tienen kwam het echtpaar het podium op. Voordat het feest was afgelopen, een uur later, laten wij het feestgedruis achter ons. Pffff.... wat een bizarre avond.

We hadden toch nog een kleine dip na deze 2 dagen. Bij het inpakken van de tassen, kwamen we erachter dat we wat spullen misten, geen waardevolle dingen, maar toch.... We hebben David hierover ingelicht en hij had gelijk een vermoeden wie het gedaan kon hebben. Hij zou verder actie ondernemen, maar tot nu toe hebben we niets meer van hem vernomen. Het blijkt wel weer dat zelfs in een guesthouse je scherp moet zijn op je bagage.

Over fietsen aan de westkust van Maleisië kunnen we kort zijn: it was no fun!
Om toch nog iets positiefs over dit land te vertellen, kunnen we zeggen dat de verschillende bevolkingsgroepen (Maleisiërs, Indiërs en Chinezen) met diverse religiën (Hindu, Boeddhisme, Islam, Katholiek) erg goed met elkaar omgaan, ze zijn vriendelijk, behulpzaam en vallen je niet lastig. Er is geen enkele strijd tussen deze groepen en leven met elkaar in goede harmonie.
En niet onbelangrijk: het leven is hier goedkoop, voor 15 euro heb je een schone hotelkamer + airco + gratis internet en voor 2 euro een flinke maaltijd. Hiervoor wil je je tent en kookspullen niet uit de fietstassen halen.

Met de veerboot vertrokken we verder naar het eiland Penang en verbleven enkele dagen in Georgetown, bekend om de vele oude koloniale gebouwen en de grootste en oudste Chinese tempel Kek Lok Si van Maleisië. Op de boulevard ontmoetten we de eerste collegafietsers die ons meldden dat de gratis 30 dagen Thai visum is gewijzigd in 15 dagen. We vragen bij de Thaise ambassade daarom een 60 dagen visum aan en krijgen voor hetzelfde geld een 90 dagen visum. We snapten er niets van, maar waarschijnlijk heeft het te maken met de nieuwe president, die de vorige dag was gekozen.

De laatste stop voor het passeren van de Thaise grens was Pilau Langkawi. Een door Westerse toeristen zeer druk bezocht tropisch eiland en tax free! Op het moment dat wij aan land gingen was het extra druk. Vele gedupeerde vakantiegangers weken uit naar Langkawi of andere vakantiebestemmingen dan Thailand, dit vanwege de ongeregeldheden in Bangkok. We konden met moeite nog een kamer vinden in Pantai Cenang, maar toevallig wel één met uitzicht op zee. De fietsen gingen op slot, we gingen weer relaxen en op strand hangen. Het leven is nog steeds goed, het leven is nog steeds heerlijk!