3. Zuid Thailand deel 1

In Zuid Thailand deden we aan resort cycling en island hopping: twee dagen fietsen vijf dagen relaxen en dat beviel ons erg goed. Thailand is een wereld van verschil, vergeleken met Maleisië. Bij aankomst werden we door de douane ontvangen met een grote glimlach. Een glimlach die we in Maleisië nauwelijks hebben gezien, maar de komende twee maanden in Thailand dagelijks zullen tegenkomen. De Thaise bevolking is erg vriendelijk, we voelden ons onderweg net Willem en Maxima. We zwaaiden, lachten vriendelijk terug en bleven “hello” roepen naar de enthousiaste mensen die langs de weg ons groetten of naar ons toeterden. Over groeten gesproken, dat doet de Thai op een hele leuke manier, niet via een hand schudden maar de handen tegen elkaar gevouwen en een lichte buiging, wat tevens dankjewel betekent.

We vroegen ons af waarom er grote vierbaanswegen zijn aangelegd met schone, brede vluchtstroken voor die paar brommertjes en pick-up trucks (4 op de 5 auto’s is hier een pick-up) die hier rond rijden. Blijkbaar verwacht de minister van Verkeer een vervierdubbeling van auto’s de komende jaren en is hij alvast op de toekomst voorbereid. We aten elke dag nog weer lekkerder dan de dag ervoor en kregen maar niet genoeg van de Tom Yam Kung soep (we telden in één soep wel 25 mini pepertjes), rode/groene curries en gebakken rijst met garnalen. We aten soms zo scherp dat de zweetklieren de laatste reserves moesten aanbreken. Ook de neus en ogen hielden het niet droog en onze ingewanden moesten geblust worden met extra witte rijst (gebruik nooit water, want dat veroorzaakt een extra binnenbrandje). De volgende ochtend hadden we nog een keer plezier van het scherpe eten. Het moest er namelijk ook nog een keer uit en dat voelde soms niet prettig aan. Evenals onze billen die door het fietsen en de combinatie veel zweet en zout een vervelende uitslag veroorzaakte. De aap hiernaast zou jaloers op ons zijn.

De kerstdagen brachten we door op Ko Bulon Leh. Een eilandje zonder verkeer en wegen. Er zijn een aantal resorts, restaurants, één bar en een aantal wandelpaden en een klein moslim vissersdorpje. That’s it! Ze hebben hier geen koelkasten/diepvriezen, de ijsklonten en overige eerste levensbehoeften worden met long tail bootjes dagelijks aangevoerd. Stroom hebben ze alleen van 18.00 tot 02.00 uur. We kregen een primitieve hut met koude buiten douche voor nog geen 8 euro per nacht en konden eindelijk onze longen vol zuigen met verse lucht en de hectiek van Maleisië achter ons laten. We snorkelden wat af in het aquarium, dat de Andeman Zee heet en brachten het kerstdiner (de zoveelste curry met rijst) door met Joran en Eva (nee, niet die “Van der S.” deze meneer kwam uit Zweden). Maar echt een kerstgevoel hadden we hier niet. Het zuiden van Thailand is voor een groot deel islamitisch. Kerst en oud en nieuw betekent helemaal niets voor de moslim bevolking. De kinderen zagen we tijdens de kerstdagen gewoon naar school gaan.

Was kerst op en top genieten in een mooi klein paradijsje, oud en nieuw was een stuk minder. Zwaantje kotste in Hat Yao het jaar uit en Olaf luidde het nieuwe jaar in met een innige relatie met de toiletpot. Een kort maar heftig virus hadden we onder de leden. En gelukkig waren we niet de enigen. Menig toerist en zelfs de taaie Thai konden kennis maken met dit virusje. We zagen oudejaarsavond nog wel een enkele vuurpijl in dit kleine dorp de lucht in gaan, maar hadden op onze overnachtingsplek, een zogenaamd nature resort, onze luiken voor 01.00 uur al gesloten. Ondanks de ziekteverschijnselen wilden we hier geen nacht langer blijven. We betaalden het dubbele dan normaal voor het eten, een bed en een badkamer wat zo goor was, dat alleen de kakkerlak hier kon aarden. Het laatste avondmaal van 2008 was ook al geen succes. De biologische producten die de kokkin van het nature resort gebruikte, bestond uit kool en tomaten. We vonden deze groenten terug in de sandwich, de soep en de gebakken rijst. Meer was blijkbaar niet verkrijgbaar in haar groentetuin en het smaakte naar niks. Dit kon wellicht komen door het virus wat we hadden opgelopen, maar andere gasten bevestigden onze negatieve gevoelens over dit oplichtende, gore, nep biologisch natuur resort.

We pakten begin van het nieuwe jaar de boot naar Ko Lanta (Ko is Thais voor eiland) en settelden ons in een eenvoudige, maar mooie bamboe bungalow. Op de grote bamboe lunchveranda bij het restaurant kwamen we al snel in contact met backpack reizigers uit Zwitserland, Australië, Canada, Duitsland, Engeland en Zweden. Met hun hebben we het nieuwe jaar alsnog gevierd. We maakten hier kennis met de Thaise massage en een zwerfhond, die niet van onze zijde week. Hij sliep zelfs op onze veranda en ging mee naar restaurants. Restaurants waar je niet moet verwachten dat de bestelling voor alle personen tegelijk geserveerd wordt en ook niet moet verwachten dat je eerst een voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht achtereen krijgt opgediend. Nee, hier worden de 3 gerechten of in 1x geserveerd voor 1 persoon, terwijl een ander een extra uur moet wachten op zijn bestelling, of de soep wordt als toetje opgediend, zoals Ollie overkwam.

Ko Lanta is het Benidorm voor de Zweden en het is dus een en al blond en blank wat we hier zagen rondlopen. In deze regio (Krabi) zijn tijdens de tsunamie in december 2004 de meeste Zweedse slachtoffers in Thailand gevallen. De wederopbouw is nog in volle gang. Het een na het ander betonblok wordt hier neergezet en het valt ons op dat veel bouwvakkers van het vrouwelijk geslacht zijn. De bouwvakkers zie je hier niet met ontbloot bovenlichaam (als vrouw zijnde ook wel logisch), geen veiligheidsschoenen en helmen. Je ziet ze hier met vele lagen kleding met lange mouwen, teenslippers en bivakmutsen (tegen de hitte).

Van Ko Lanta fietsten en we via Krabi naar Ao Nang. Dit keer geen eiland maar een toeristenstadje aan de kust tussen enorme limestone rotsen, ofwel het karstgebergte in. We vinden hier zelfs een McDonalds, Burger King, Subway en Starbucks. En vonden dit helemaal niet verkeerd na weken op rijst, noodles en curries geleefd te hebben. Het was een prettige afwisseling. Dit gedeelte van Thailand schijnt volgens de reisgidsen het mooiste deel van Thailand te zijn en we trokken er daarom extra dagen hiervoor uit net als 007, Mr. James Bond. Die hier opnamen heeft gemaakt voor de film “The man wih the golden gun”.

En dat wil de Thai nog steeds de toerist laten weten, met zogeheten James Bond tours, die door wel 100 reisbureautjes hier aan de man worden gebracht. Ook andere Thaise verkopers en verkopertjes doen zich te goed aan het massa toerisme. We werden op strand ‘verwend’ met om de 5 minuten een aanbieding van drinken, sieraden, zonnebrillen, (voet)massages, zelfs kledingrekken gevuld met jurken, broeken en sarongs en barbecues met gebraden kippetjes werden meegezeuld op de schouders. We werden er gek van en nee knikken had geen enkele zin. We riepen maar “no have” of “same same but different”. Iets wat we de laatste tijd regelmatig hoorden van de Thai. In elke Thai schuilt wel een kleine ondernemer. Ze verkopen je van alles en als ze het niet hebben, wordt het bij de buurman opgehaald of roepen ze “no have” en proberen een ander product aan te slepen met de woorden: “same same but different”.

We hebben besloten om de bruiloft van onze vrienden in Nieuw Zeeland eind januari aan ons voorbij te laten gaan. De goedkope tickets zijn allemaal uitverkocht en wat overblijft zijn de dure business class tickets. Hierdoor hebben we nog meer tijd in Thailand en zullen het tempo van resort cycling en island hopping aan houden tot het einde van deze maand, voordat we naar Noord Thailand afreizen. En dat is zeker geen straf!